بویو

بویو[ ۱] یا پویو[ ۲] ( هانگول: 부여; تلفظ کره ای:  ; چینی سنتی: 夫餘; پین یین: Fūyú or 扶餘 Fúyú ) , همچنین فویو نیز نامیده شده است، [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] پادشاهی باستانی بود که مرکز آن در شمال منچوری در شمال شرقی چین امروزی بود. معمولاً یک پادشاهی کره ای در نظر گرفته می شود و با مردم یمائک که اجداد کره ای های مدرن به حساب می آیند، پیوندهایی داشت. [ ۵] [ ۶] [ ۷] بویو سلف اصلی پادشاهی های کره ای گوگوریو و باکجه است.
طبق کتاب لیتر هان، در ابتدا تحت نظر و تسلط فرماندهی زوانتو، یکی از چهار فرماندهی هان در هان غربی قرار گرفت. [ ۸] بویو در اواسط قرن اول پس از میلاد به عنوان متحد مهم آن امپراتوری برای مقابله با تهدیدات ژیانبی و گوگوریو، وارد روابط دیپلماتیک رسمی با سلسله هان شرقی شد. سپس بویو تحت نظارت فرماندهی لیائودونگ هان شرقی قرار گرفت. [ ۹] پس از تهاجم تضعیف کننده شیانبی در سال ۲۸۵، بویو با کمک سلسله جین بازسازی شد. با این حال، این آغاز یک دوره افول بود. حمله دوم ژیانبی در سال ۳۴۶ سرانجام این سرزمین را ویران کرد، به جز برخی از بقایای منطقه مرکزی آن که به عنوان دست نشانده گوگوریو تا الحاق نهایی آنها در سال ۴۹۴ باقی ماندند.
ساکنان بویو شامل قبیله یمائک بودند. [ ۱۰] [ ۱۱] هیچ اجماع علمی در مورد طبقه بندی زبان هایی که توسط بویو صحبت می شود، از جمله ژاپنی، [ ۱۲] آموری[ ۱۳] و شاخه جداگانه ای از زبان های آلتایی وجود ندارد. [ ۱۴] با توجه به سوابق سه پادشاهی، زبان بویو مشابه زبان همسایگان جنوبی خود گوگوریو و دونگایی بود و زبان اوکجه فقط کمی با آنها متفاوت بود. [ ۱۵] هر دو گوگوریو و باکجه، دو پادشاهی از سه پادشاهی کره، خود را جانشینان بویو می دانستند. [ ۱۶] [ ۱۷] [ ۱۸]
در دهه ۱۹۳۰ مورخ چینی جین یوفو ( 金 毓 黻 ) الگوی خطی تبار را برای مردم منچوری و کره شمالی، از پادشاهی های بویو، گوگوریو و باکجه تا ملیت مدرن کره توسعه داد. مورخان بعدی شمال شرقی چین بر این مدل تأثیرگذار بنا نهاده اند. گوگوریو و باکجه، دو پادشاهی از سه پادشاهی کره بودند که خود را جانشین بویو می دانستند. گفته می شود که پادشاه اونجو، بنیانگذار باکجه، فرزند ناتنی پادشاه جومونگ، بنیانگذار گوگوریو بوده است. باکجه در سال ۵۳۸ رسماً نام خود را به نام بویو یا همان بویوی جنوبی ( زبان کره ای  : 남 부여؛ Hanja: 南夫 餘 ) تغییر داد.