بوینده

لغت نامه دهخدا

بوینده. [ ی َ دَ / دِ ] ( نف ) بوی کننده. ( فرهنگ فارسی معین ). که ببوید. || دارای بوی. آنکه بوی دهد. آنچه بوی دهد. بویا. معطر :
بشمشاد بوینده عنبرفروش
بیاقوت گوینده در خنده نوش.
اسدی.
روان را بشمشاد بوینده رنج
خرد را بمرجان گوینده گنج.
اسدی.
رخشنده تر از سهیل و خورشید
بوینده تر از عبیر و عنبر.
ناصرخسرو.
گیسوی تو شهبال همای نبوی دان
بوینده چو مشک تبت و تنکت و تمغاج.
سوزنی ( دیوان چ شاه حسینی ص 145 ).
|| حاست ( حاسه ) شامه. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) بوی کننده یا حاست ( حاس. )

فرهنگ عمید

کسی که چیزی را بو بکشد، بوکننده.

جدول کلمات

بویا

پیشنهاد کاربران

بپرس