بوپروپیون ( به انگلیسی: Bupropion ) که با نام های تجاری ولبوترین، زیبان و ولبان نیز به فروش می رسد، داروی ضدافسردگی آتیپیک است که معمولاً برای درمان اختلال افسردگی عمده و کمک به ترک سیگار استفاده می شود. همچنین به عنوان یک داروی تکمیلی، در مواردِ پاسخِ ناقص فرد به داروهای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRI ) ، برای درمان افسردگی استفاده می شود. بوپروپیون معمولاً باعث اختلال عملکرد جنسی نمی شود، با افزایش وزن و خواب آلودگی همراه نیست و در بهبود علائم پرخوابی و خستگی مؤثرتر از داروهای SSRI است که این ویژگی ها آن را از سایر داروهای ضدافسردگی متمایز می کند. بوپروپیون، به ویژه فورمولاسیونِ انتشار فوری آن، خطر تشنج بیشتری نسبت به بسیاری از داروهای ضد افسردگی دیگر دارد، بنابراین در بیماران با سابقه اختلال تشنج به احتیاط تجویز می شود.
... [مشاهده متن کامل]
بوپروپیون در دوزهای نسبتاً بالا، فرد را دچار بی قراری و تپش قلب می کند. افزایش فشار خون بعد از مصرف، معمول است و عوارض جانبی نادر اما جدی شامل حمله صرع، سمیت کبدی، روان پریشی و خطر مصرف بیش از حد ( اعتیاد ) می شود. استفاده از بوپروپیون در دوران بارداری ممکن است با افزایش احتمال نقص مادرزادی قلب کودک همراه باشد.
بوپروپیون به عنوان یک مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین–دوپامین و یک آنتاگونیست گیرندهٔ نیکوتین عمل می کند؛ با این حال، اثرات آن بر دوپامین اندک است. از نظر شیمیایی، بوپروپیون یک آمینوکتون بوده و و جزو کاتینون های جایگزین به شمار می آید؛ عمچنین دسته بندی کلی در گروه فنتیلامین ها و آمفتامین های جایگزین قرار دارد.
بوپروپیون توسط نریمان مهتا ( داروشناس هندی که در گلاکسواسمیت کلاین کار می کرد ) در سال ۱۹۶۹ اختراع و برای اولین بار در سال ۱۹۸۵ برای استفاده پزشکی در ایالات متحده تأیید شد. بوپروپیون قبل از اینکه در سال ۲۰۰۰ به نام فعلی اش شناخته شود، به صورت عمومی «آمفِبوتامون» نامیده می شد. در سال ۲۰۲۰، با بیش از ۲۸ میلیون نسخه، هجدهمین داروی رایج در ایالات متحده بود. این دارو در فهرست داروهای ضروری سازمان بهداشت جهانی قرار دارد.
... [مشاهده متن کامل]
بوپروپیون در دوزهای نسبتاً بالا، فرد را دچار بی قراری و تپش قلب می کند. افزایش فشار خون بعد از مصرف، معمول است و عوارض جانبی نادر اما جدی شامل حمله صرع، سمیت کبدی، روان پریشی و خطر مصرف بیش از حد ( اعتیاد ) می شود. استفاده از بوپروپیون در دوران بارداری ممکن است با افزایش احتمال نقص مادرزادی قلب کودک همراه باشد.
بوپروپیون به عنوان یک مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین–دوپامین و یک آنتاگونیست گیرندهٔ نیکوتین عمل می کند؛ با این حال، اثرات آن بر دوپامین اندک است. از نظر شیمیایی، بوپروپیون یک آمینوکتون بوده و و جزو کاتینون های جایگزین به شمار می آید؛ عمچنین دسته بندی کلی در گروه فنتیلامین ها و آمفتامین های جایگزین قرار دارد.
بوپروپیون توسط نریمان مهتا ( داروشناس هندی که در گلاکسواسمیت کلاین کار می کرد ) در سال ۱۹۶۹ اختراع و برای اولین بار در سال ۱۹۸۵ برای استفاده پزشکی در ایالات متحده تأیید شد. بوپروپیون قبل از اینکه در سال ۲۰۰۰ به نام فعلی اش شناخته شود، به صورت عمومی «آمفِبوتامون» نامیده می شد. در سال ۲۰۲۰، با بیش از ۲۸ میلیون نسخه، هجدهمین داروی رایج در ایالات متحده بود. این دارو در فهرست داروهای ضروری سازمان بهداشت جهانی قرار دارد.
