بوم شناسی شیمیایی (Chemical ecology)
پاهای بدبو معمولاً تهدیدی برای سلامتی نیست، مگر این که در کشورهای مالاریاخیز زندگی کنید. پشه هایی که مالاریا را به آدمی منتقل می کنند به بوی مواد شیمیایی گوناگون که از تنفس و پوست ما برمی خیزند، جذب می شوند، و بوی عرق پاهای انسان جاذبۀ خاصی برای آن پشه ها دارد (بو ناشی از باکتری هایی است که در غدد عرقی می زیند). بنابراین مواد شیمیایی، وسیله ای مهم ارتباط عمدی و تصادفی، هم در داخل و هم مابین گونه هاست و می تواند برای فرستنده و یا گیرندۀ سیگنال سودمند باشد و در جایی که ارتباطی وجود داشته باشد، غالباً فریب و نیرنگ نیز وجود دارد. مثلاً، برخی عنکبوت ها با تقلید بوی بیدهای ماده، بیدهای نر را به دام می کشند و برخی گیاهان با متصاعدکردن مواد شیمیایی مانند موادی که بوی مردار، گندیدگی و سرگین می دهند برخی حشرات مردارخوار و مدفوع خوار را برای گرده افشانی خود فریب می دهند و به سوی خود فرا می خوانند. مواد شیمیایی برای دفاع (و حمله) نیز مهّم اند. موارد نمونه عبارت اند از سوسک های بمب انداز که به مهاجمان خود مواد شیمیایی داغ و سمّی پرتاپ می کنند، و خارپشت هایی که تیغ هایشان را با موادی شیمیایی، که از پوست وزغ ها گرفته اند، می پوشانند. امّا، بنابر انتظار، در گیاهان دفاع شیمیایی به بهترین وجهی تکوین می یابد. گیاهان دارای تنوع شفگت انگیزی از مواد شیمیایی اند که ظاهراً فقط برای وسیلۀ دفاع به کار می رود. این مواد شیمیایی ممکن است بغایت سمّی باشند و در مقام بازدارنده عمل کنند، یا صرفاً عمل هضم را برای علف خواران تسهیل کنند. نیکوتین، کافئین و تانن ها (اسیدتائیک یا جوهرمازو) نمونه های آشنای مواد شیمیایی
دفاعی گیاهان به شمار می آیند. اثر بخشی مواد شیمیایی دفاعی، به رغم حضور فراگیرشان، همیشه آشکار و واضح نیست. اکثر گیاهان با انواع علف خواران دارای زیستگاه های محدود و دارای زیستگاه های متعدد دست و پنجه نرم می کنند، و در برخی از این علف خواران ضد دفاع هایی هم شکل گرفته است. گیاهی که برای یک علف خوار سمی است برای علف خوار دیگر «خوراک» است. همین امر مطالعۀ دفاع شیمیایی گیاهان را دشوار می کند، و تعدادی پرسش در این حوزه بی پاسخ می ماند.
