بوم روستا

بوم روستا ( یا بوم دهکده[ ۱] ) یا روستای پایدار یک اجتماع سنتی یا اجتماع هدفمند است که در پی پایداری بیشتر اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی است. اغلب این روستاها جمعیتی بین ۵۰ تا ۱۵۰ نفر دارند، هرچند برخی از آنها کوچکتر و برخی نیز جمعیتی بالغ بر ۲۰۰۰ نفر متشکل از مجموعه ای از اجتماعات کوچک تر دارند. این روستاها بعضاً با کمک افراد، خانواده ها و گروه های کوچکی رشد کرده اند که خود ساکن روستاهای مذکور نیستند، اما در این اجتماعات فعالانه مشارکت دارند.
هسته مرکزی بوم روستاها ارزش های مشترک زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی - معنوی است. ساکنان این روستاها در جستجوی راهکارهای جایگزین برای روندهای مخرب فعلی در حوزه های تولید برق، استفاده از منابع آبی، روش های حمل و نقل و مدیریت زباله و به تبع آن، تغییر در نظام اجتماعی بزرگتری هستند که عامل و حامی این رویکردهاست. بسیاری از این افراد انقراض شکل های سنتی اجتماعات انسانی، شیوه های پراسراف و مصرف گرایانه زندگی، تخریب زیستگاه های طبیعی، پیش رَوی شهرها در فضاهای روستایی، کشاورزی صنعتی و اتکای بیش از اندازه به سوخت های فسیلی را از جمله رویکردهایی می دانند که برای پیش گیری از فجایع طبیعی و ایجاد یک زندگی غنی انسانی مستلزم تغییرند.
پیروان این سبک زندگی، اجتماع کوچک انسانی با حداقل تأثیر روی محیط زیست ( و یا تغییرات احیاپذیر ) را جای گزینی برای سبک های فعلی زندگی می دانند.
در سال ۱۹۹۱ رابرت گیلمن تعریفی از روستاهای پایدار ارائه کرد که به عنوان عرف پذیرفته شده این روستاها شناخته شد. او بوم روستا را این گونه تعریف کرد:
اقامت گاهی ( روستایی ) با امکانات کامل در مقیاس انسانی که در آن فعالیت های انسانی بدون آسیب به محیط طبیعی با آن ممزوج می شوند، به گونه ای که حامی رشد انسانی سالم باشد و بتواند برای آینده ای نامحدود ادامه یابد. [ ۲]
کوشا ژوبرت، مدیر شبکه جهانی روستاهای پایدار به تازگی تعریفی از این روستاها بیان کرد که مطابق آن:
یک روستای پایدار اجتماعی هدفمند و قاعده مند است که آگاهانه توسط ساکنان آن طراحی شده و در آن افراد به آنچه دارند ارج می نهند و آن را با تکنولوژی های نوین می آمیزند تا زندگی پایدارتری داشته باشند، و تمامی این مراحل توسط ساکنان این روستاها اداره می شود و هدف غایی آنان بازسازی محیط های اجتماعی و طبیعی است