بولینگ دَه میلی (tenpin bowling)
نوعی بازی داخل سالنی مشهور در امریکای شمالی و بریتانیا. همچون اسکیتلز، (نوعی بازی شبیه به بولینگ) هدف بازی فرستادن توپ از داخل مسیری مستقیم (کوچه) به طرف میل های چوبی در انتهای مسیر است. بازی معمولاً بین دو بازیکن یا دو تیم برگزار می شود و دارای دَه نوبت برای پرتاب توپ است. هر نوبت پرتاب فرصتی است که بازیکن می تواند یک یا دوبار توپ را پرتاب کند. برای سرنگون کردن هر میل یک امتیاز داده می شود و هر گاه تمام میل ها با یک یا دو پرتاب سرنگون شوند، یک بار نوبت ارفاقی به فرد یا تیم داده می شود. هر یک از میل های بطری شکل ۳۸ سانتی متر ارتفاع دارد و حداقل طول محیط آن ها در ناحیۀ گردن۱۳.۳۴ سانتی متر و در پهن ترین قسمت تنه ۳۸ سانتی متر است. در انتهای مسیر چوبی ۱۸.۳متری از نقطه پرتاب، میل ها در طرحی مثلثی چیده می شوند. بولینگ باز توپ در دست به طرف مسیر چوبی حرکت می کند و توپ را ابتدا به عقب و سپس به جلو می برد و رها می کند. توپ به جلو می غلتد و هدف این است که حداکثر میل ها را سرنگون کند. در صورتی که در یک بار پرتاب تمام دَه میل سقوط کند اصطلاحاً آن را استرایک می گویند و دَه امتیاز برای پرتاب کننده محسوب می شود و این نمره با امتیازات دو پرتاب بعدی جمع می شود. هرگاه دَه میل در دو پرتاب سرنگون شوند اصطلاحاً آن را اسپر می نامند و دَه امتیاز با امتیازی که پرتاب کننده در اولین پرتاب بعدی کسب می کند جمع می شود. توپی که در بازی بولینگ دَه میلی استفاده می شود گاه از جنس پلاستیک است، ولی بیشتر از لاستیک سخت ساخته شده و۷.۲۵ کیلوگرم وزن دارد. سوراخ های جای انگشت روی هر توپ مته زده می شود. روش نگه داشتن توپ در دست از بازیکن به بازیکن تفاوت می کند، اما اکثراً بازیکنان با سه انگشت شست، انگشت میانی و انگشت حلقه از زیر آن را نگه می دارند. سابقۀ تاریخی بولینگ ابتدایی را می توان به مصر باستان نسبت داد؛ زیرا وسایل بولینگ مانندی از مقبرۀ پسری مصری پیدا شده که کمابیش حدود ۵۲۰۰پ م فوت کرده است. دیگر تمدن های باستانی نیز گونه های دیگر آن را داشته اند. اما آنچه نطفۀ بولینگ امروزی محسوب می شود به اروپای قرون وسطا برمی گردد که کگلها (میل ها) را با پرتاب یا غلتاندن سنگ سرنگون می کردند. در قرن ۱۷ نوع نُه میلی بازی بولینگ از هلند به قارۀ امریکا برده شد. در دهۀ ۱۸۰۰ نه تنها در نیوانگلند رواج یافت، بلکه تبدیل به نوعی قمار شد. در ۱۸۴۱ که ایالت کنتیکت «بازی بولینگ نُه میلی» را ممنوع کرد، بولینگ بازان با افزودن یک میل به نُه میل قانون را دور زدند و بولینگ دَه میلی شد. در ۱۸۹۵ «کنگرۀ بولینگ امریکا» سازمان دهی شد و تحت اختیارات آن مقررات و وسایل اختصاصی بولینگ در امریکا استاندارد شد. در ۱۹۱۶ «کنگرۀ بین المللی بولینگ زنان» تأسیس گردید که درحال حاضر بزرگ ترین سازمان ورزشی زنان در دنیاست. بولینگ حرفه ای یک حرفۀ پردرآمد برای مدعیان ردۀ بالاست. «اتحادیۀ بولینگ بازان حرفه ای» و «تور بانوان بولینگ باز حرفه ای» متولی مسابقات با شرط بندی سنگین در امریکا و چندین کشور دیگر است (کانادا، ژاپن و امریکای لاتین علاقه ای خاص به این بازی نشان داده اند). از دهۀ ۱۹۶۰ در بریتانیا هم پرطرفدار شده است. «خانه های بولینگ» باشگاه هایی هستند که بولینگ بازان غیرحرفه ای را جلب می کنند. لیگ هایی نیز تشکیل و مسابقاتی در این باشگاه ها برگزار می شود.
نوعی بازی داخل سالنی مشهور در امریکای شمالی و بریتانیا. همچون اسکیتلز، (نوعی بازی شبیه به بولینگ) هدف بازی فرستادن توپ از داخل مسیری مستقیم (کوچه) به طرف میل های چوبی در انتهای مسیر است. بازی معمولاً بین دو بازیکن یا دو تیم برگزار می شود و دارای دَه نوبت برای پرتاب توپ است. هر نوبت پرتاب فرصتی است که بازیکن می تواند یک یا دوبار توپ را پرتاب کند. برای سرنگون کردن هر میل یک امتیاز داده می شود و هر گاه تمام میل ها با یک یا دو پرتاب سرنگون شوند، یک بار نوبت ارفاقی به فرد یا تیم داده می شود. هر یک از میل های بطری شکل ۳۸ سانتی متر ارتفاع دارد و حداقل طول محیط آن ها در ناحیۀ گردن۱۳.۳۴ سانتی متر و در پهن ترین قسمت تنه ۳۸ سانتی متر است. در انتهای مسیر چوبی ۱۸.۳متری از نقطه پرتاب، میل ها در طرحی مثلثی چیده می شوند. بولینگ باز توپ در دست به طرف مسیر چوبی حرکت می کند و توپ را ابتدا به عقب و سپس به جلو می برد و رها می کند. توپ به جلو می غلتد و هدف این است که حداکثر میل ها را سرنگون کند. در صورتی که در یک بار پرتاب تمام دَه میل سقوط کند اصطلاحاً آن را استرایک می گویند و دَه امتیاز برای پرتاب کننده محسوب می شود و این نمره با امتیازات دو پرتاب بعدی جمع می شود. هرگاه دَه میل در دو پرتاب سرنگون شوند اصطلاحاً آن را اسپر می نامند و دَه امتیاز با امتیازی که پرتاب کننده در اولین پرتاب بعدی کسب می کند جمع می شود. توپی که در بازی بولینگ دَه میلی استفاده می شود گاه از جنس پلاستیک است، ولی بیشتر از لاستیک سخت ساخته شده و۷.۲۵ کیلوگرم وزن دارد. سوراخ های جای انگشت روی هر توپ مته زده می شود. روش نگه داشتن توپ در دست از بازیکن به بازیکن تفاوت می کند، اما اکثراً بازیکنان با سه انگشت شست، انگشت میانی و انگشت حلقه از زیر آن را نگه می دارند. سابقۀ تاریخی بولینگ ابتدایی را می توان به مصر باستان نسبت داد؛ زیرا وسایل بولینگ مانندی از مقبرۀ پسری مصری پیدا شده که کمابیش حدود ۵۲۰۰پ م فوت کرده است. دیگر تمدن های باستانی نیز گونه های دیگر آن را داشته اند. اما آنچه نطفۀ بولینگ امروزی محسوب می شود به اروپای قرون وسطا برمی گردد که کگلها (میل ها) را با پرتاب یا غلتاندن سنگ سرنگون می کردند. در قرن ۱۷ نوع نُه میلی بازی بولینگ از هلند به قارۀ امریکا برده شد. در دهۀ ۱۸۰۰ نه تنها در نیوانگلند رواج یافت، بلکه تبدیل به نوعی قمار شد. در ۱۸۴۱ که ایالت کنتیکت «بازی بولینگ نُه میلی» را ممنوع کرد، بولینگ بازان با افزودن یک میل به نُه میل قانون را دور زدند و بولینگ دَه میلی شد. در ۱۸۹۵ «کنگرۀ بولینگ امریکا» سازمان دهی شد و تحت اختیارات آن مقررات و وسایل اختصاصی بولینگ در امریکا استاندارد شد. در ۱۹۱۶ «کنگرۀ بین المللی بولینگ زنان» تأسیس گردید که درحال حاضر بزرگ ترین سازمان ورزشی زنان در دنیاست. بولینگ حرفه ای یک حرفۀ پردرآمد برای مدعیان ردۀ بالاست. «اتحادیۀ بولینگ بازان حرفه ای» و «تور بانوان بولینگ باز حرفه ای» متولی مسابقات با شرط بندی سنگین در امریکا و چندین کشور دیگر است (کانادا، ژاپن و امریکای لاتین علاقه ای خاص به این بازی نشان داده اند). از دهۀ ۱۹۶۰ در بریتانیا هم پرطرفدار شده است. «خانه های بولینگ» باشگاه هایی هستند که بولینگ بازان غیرحرفه ای را جلب می کنند. لیگ هایی نیز تشکیل و مسابقاتی در این باشگاه ها برگزار می شود.
wikijoo: بولینگ_ده_میلی