بولز پیر

پیر بولز
پیر بولز
بولِز، پیِر (۱۹۲۵- 2016م)(Boulez, Pierre)
آهنگ ساز و رهبر ارکستر فرانسوی. پایه گذار و مدیر ایرکام پاریس، استودیوای پژوهشی در زمینۀ موسیقی بود، که در ۱۹۷۷ گشایش یافت. موسیقی او، که بسیار به اندیشه های سریالیسم وابسته است و سبکی اکسپرسیونیستی دارد، عبارت اند از کانتاتاهای قیافۀ مناسب برای ازدواج (۱۹۴۶ـ۱۹۵۲) چکش بی استاد (۱۹۵۳ـ۱۹۵۵)، هر دو بر اشعاری از رنه شار؛ چروک در مقابل چروک (۱۹۶۲) برای سوپرانو و ارکستر؛ و پاسخ ها (۱۹۸۱) برای تک خوان ها، ارکستر، نوارها، و صداهای رایانه ای. بولز در مون بریزون بر کنارۀ رود لوآر به دنیا آمد. پس از رهاکردن تحصیل در رشتۀ ریاضیات، در کنسرواتوار پاریس از اولیویه مسیان تعلیم گرفت، و در ۱۹۴۶ دورۀ فن سری سازی رنه لایبوویتس را گذراند. در همان سال برای کمپانی تئاتر رنو ـ بارو نیز کار کرد و در سال های ۱۹۵۳ـ۱۹۵۴ همراه با ژان ـ لوئی بارو «دومِن موزیکال» را بنیاد گذاشت که در زمینۀ موسیقی نوین فعالیت تخصصی می کرد. بولز به گروه آهنگ سازان پیشتاز تعلق دارد، و ریشه های سبک او را در کار دبوسی و وبرن، و نیز در اندیشه های جیمز جویس و استفان مالارمه می توان یافت. بولز از پیش گامان سری سازی انتگرال برشمرده می شود، اما بعدها عناصر آزادانه تری را وارد موسیقی خود کرد. بولز از رهبران مهم ارکستر در زمینۀ موسیقی نوین پیشرفته است. در سال های ۱۹۷۱ـ۱۹۷۵، رهبر اصلی ارکستر سمفونی بی بی سی، و در سال های۱۹۷۱ـ۱۹۷۷، رهبر ارکستر فیلارمونیک نیویورک بود، و اجراهای برجسته ای از آثار بِرگ، بارتوک، استراوینسکی، و اعضای مکتب دوم وین ارائه داد، ازجمله اجرای موسی و هارون اثر شونبرگ در لندن (۱۹۷۴). در بایرویت به رهبری اپراهای واگنر پرداخت و در ۱۹۶۶ پارسیفال و در ۱۹۶۷ حلقه را اجرا کرد، و نخستین اجرای کامل اپرای برگ، لولو، را در ۱۹۷۹ در پاریس ارائه داد. آثار اولیۀ او (شامل سوناتینای فلوت (۱۹۴۶)، قیافۀ مناسب برای ازدواج، و دو سونات پیانوی نخست) بر محور پیشروی ها و بسط های فن سری سازی وبرن ساخته شده اند. ساختارها (۱۹۵۲) برای دو پیانو نقطۀ عطفی در سیر تکامل او برشمرده می شود، و مفاهیم مربوط به مجموعه ای از کشش ها، تأکیدها، و لحن ها را، وارد کار می کند، که نخست مسیان آن ها را رواج داد. کارهای بعدی، مثل چکش بی استاد، سونات پیانوی سوم، و چروک در مقابل چروک این اندیشه ها را با انعطاف بیشتری بسط می دهند، و در نهایت به استفاده از فرم های آزادی می رسند (مثل سونات پیانوی سوم) که در آن ها نظم و ترتیب عناصر سازندۀ موسیقی را خود اجراکننده تعیین می کند. از دهۀ ۱۹۶۰ در مقام رهبر ارکستر به چهره ای مشهور بدل شد، و در ۲۰۰۱ انجمن فیلارمونیک سلطنتی لندن، او را رهبر ارکستر سال اعلام کرد. کتاب بولز دربارۀ موسیقی امروز (۱۹۷۱) نوشتۀ اوست.