بولتون و پارک

توماس ارنست بولتون ( به انگلیسی: Thomas Ernest Boulton، ۱۸ دسامبر ۱۸۴۷ – ۳۰ سپتامبر ۱۹۰۴ ) و فردریک ویلیام پارک ( به انگلیسی: Frederick William Park، غسل تعمید: ۵ ژانویهٔ ۱۸۴۷ – درگذشت ۱۸۸۱ ) دو مرد همجنس گرا از خانواده های طبقهٔ متوسط روبه بالا در دوره ویکتوریا بودند. آن دو از پوشیدن جامه های زنان و ایفای نقش زنان در اجراهای تئاتری لذت می بردند. همچنین گفته شده است که از طریق آمیزش جنسی نیز درآمد داشتند، که در این مورد اندکی اختلاف نظر وجود دارد. در اواخر دههٔ ۱۸۶۰، آنان به یک تور تئاتر از لرد آرتور کلینتون — عضو مجلس بریتانیا که از حزب لیبرال و برای نیوآرک بود — پیوستند. کلینتون که خودش نیز همجنس گرا بود، با بولتون رابطه ای را آغاز کرد؛ بولتون خودش را همسر کلینتون نامید و کارت هایی چاپ شدند که نام او را لیدی آرتور کلینتون نشان می دادند.
بولتون و پارک هنگامی که در انظار عمومی مبدل پوشی می کردند، بی احتیاط بودند و همین، توجه پلیس را به خودشان جلب کرد. آنان یک سال تحت نظارت پلیس بودند، تا این که در ۱۸۷۰ پس از ترک تئاتری در لندن، در حالی که لباس زنانه به تن داشتند دستگیر شدند. آنان صبح روز پس از دستگیری و هنگام حضورشان در دادگاه بدوی خیابان باو، هنوز لباس های زنانه از عصر روزِ قبل را به تن داشتند؛ جماعتی متشکل از صدها نفر برای دیدنشان به آنجا آمده بودند. این دو مرد تحت معاینهٔ بدنی اجباری و تحقیرآمیز توسط یک پزشک ادارهٔ پلیس قرار گرفتند و به مدت دو ماه در بازداشت بودند. آنان به توطئه برای ارتکاب لواط — جرمی که بالاترین حکم حبس ابد با کار سخت را در پی خود داشت — متهم شدند. کلینتون درست پیش از آغاز پرونده درگذشت؛ دلیل مرگ او احتمالاً مخملک یا خودکشی بود، البته ممکن است مرگ او جعل شده و او به خارج از کشور فرار کرده باشد. یک سال بعد، پرونده های بولتون و پارک به همراه سه مرد دیگر در دادگاه مسند قضای پادشاهی مطرح شد. هر پنج نفر بی گناه شناخته شدند، زیرا از نظر قانونی ثابت نشد که آمیزش جنسی مقعدی داشته اند. قاضی سِـر الکساندر کوبرن، که رئیس کل دادگستری بود، به شدت از بازجویی پلیس و رفتار جراح پلیس با مردان انتقاد کرد. بولتون و پارک اعتراف کردند که با لباس زنانه در انظار عمومی ظاهر شده اند، که این «توهین به اخلاقیات عمومی و عفت عمومی» بود. [ ۱] از آن ها برای دو سال التزام گرفته شد. این پرونده در همهٔ روزنامه های مهم اغلب با عبارات مبهم گزارش شد، مثلاً چندین رسالهٔ چاپی پنی با تمرکز بر جنبهٔ هیجان انگیز پرونده منتشر گردید.