بوقحط

لغت نامه دهخدا

بوقحط. [ ق َ] ( ع ص مرکب ) قحطی زده. پرخوار. شکم باره :
نان و آش و شیر آن هر هفت بز
خورد آن بوقحط اعوج ابن غز.

مولوی.

قحطی زده . پر خوار . شکم پاره .
( صفت ) خداوند خشکسالی قحط زده قحطی کشیده : (( نان و آش آن هر هفت بز خورد آن بوقحط عوج ابن غز . ) ) ( مثنوی )

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید