بوغْرا، طارِق (قونیه ۱۹۱۸ـ استانبول ۱۹۹۴)
نویسندۀ ترک. در رشته های حقوق و پزشکی و ادبیات در دانشگاه استانبول تحصیل کرد، اما هیچ کدام را به پایان نرساند. از ۱۹۴۷ روزنامه نگاری را با انتشار روزنامۀ نصرالدین خوجه (ملانصرالدین) شروع کرد و در روزنامه های ملیّت؛ یِنی استانبول (استانبول نو) و ترجمان، ناقد و ستون نویس بود. در مجلۀ حصار نیز داستان می نوشت. مدتی مدیریت قسمت ادبی تئاتر شهر را به عهده داشت. در آثارش اهمیت زیادی برای ارزش های سنتی قائل بود. اولین رمانش با نام کهربای سیاه در ۱۹۵۵ چاپ شد، و دو رمان بعدی اش با نام های ارباب کوچک (۱۹۶۴) و ارباب کوچک در آنکاراست (۱۹۶۶) ادامۀ اولین اثر اویند. از آثارش: رمان های دریغا جوانی (۱۹۷۹)، در انتظار باران (۱۹۸۱)؛ نمایش نامه های می خواهم سرپا بایستم (۱۹۶۴)، صدها گل با هم شکفت؛ قصۀ هنر دشمن تراشی (۱۹۷۹)؛ سفرنامه های گاگارین گراد (یادداشت های سفر مسکو) (۱۹۶۲)، نام این روزگار (۱۹۹۰).
نویسندۀ ترک. در رشته های حقوق و پزشکی و ادبیات در دانشگاه استانبول تحصیل کرد، اما هیچ کدام را به پایان نرساند. از ۱۹۴۷ روزنامه نگاری را با انتشار روزنامۀ نصرالدین خوجه (ملانصرالدین) شروع کرد و در روزنامه های ملیّت؛ یِنی استانبول (استانبول نو) و ترجمان، ناقد و ستون نویس بود. در مجلۀ حصار نیز داستان می نوشت. مدتی مدیریت قسمت ادبی تئاتر شهر را به عهده داشت. در آثارش اهمیت زیادی برای ارزش های سنتی قائل بود. اولین رمانش با نام کهربای سیاه در ۱۹۵۵ چاپ شد، و دو رمان بعدی اش با نام های ارباب کوچک (۱۹۶۴) و ارباب کوچک در آنکاراست (۱۹۶۶) ادامۀ اولین اثر اویند. از آثارش: رمان های دریغا جوانی (۱۹۷۹)، در انتظار باران (۱۹۸۱)؛ نمایش نامه های می خواهم سرپا بایستم (۱۹۶۴)، صدها گل با هم شکفت؛ قصۀ هنر دشمن تراشی (۱۹۷۹)؛ سفرنامه های گاگارین گراد (یادداشت های سفر مسکو) (۱۹۶۲)، نام این روزگار (۱۹۹۰).