بوشِهر، استان
12386900-2.jpg
واقع در جنوب ایران. از شمال به استان های خوزستان و بویراحمد، از شرق به استان های فارس و هرمزگان، و از جنوب و غرب به خلیج فارس محدود است. نواحی شمالی و شرقی این استان را کوهستان های نه چندان مرتفع و اراضی غرب آن را دشت ساحلی نسبتاً پهناوری فراگرفته است، که عمدتاً از آبرفت رودخانه های متعدد آن ناحیه پدید آمده است. کوه خرموج، با ارتفاع ۱,۹۵۰ متر، و کوه های نخا (۱,۷۹۳ متر)، درا (۱,۷۰۶ متر)، سیاه کوه (۱,۶۹۱ متر)، و قلعه دختر (۱,۱۹۰متر) از بلندترین نقاط آن محسوب می شوند. اقلیم این استان گرم تا خیلی گرم و خشک است و به همین علت رودخانه های چندان معتبر و پرآبی ندارد و زهاب های آن به رودخانه های هلّه (حلّه)، دالکی، شوراهرم، و مُند منحصر می شود، که غالباً خیلی شور و فصلی اند. خط ساحلی این استان از بریدگی ها و خورهای متعددی تشکیل یافته است، که خلیجک های بوشهر و نای بند از آن جمله اند. استان بوشهر با ۸۸۶,۲۶۷ نفر (۱۳۸۵) جمعیت از نُه شهرستان و ۲۱ بخش، با مرکزیت اداری بندر شهر بوشهر تشکیل شده است و جزایر خارک، خارکو، فارسی، عباسک، جبرین، نخیلو، و ام الکرم جزیی از این استان به حساب می آیند. مهم ترین فرآورده های کشاورزی آن عبارت اند از خرما، مرکبات، تنباکو، صیفی جات، و محصولات جالیزی. کشت گندم و جو و سایر غلات و نیز پرورش مرغ و ماهی و میگو نیز از دیگر فعالیت های کشاورزی استان مزبور است. استان بوشهر از نظر منابع زیرزمینی، به ویژه نفت و گاز طبیعی، موقعیت نسبتاً ممتازی دارد و بعد از خوزستان در جایگاه دوم قرار دارد. افزون بر نفت و گاز طبیعی، آهک، گل سفید، و گچ ازجمله کانی های آن است. فعالیت های صنعتی آن عبارت اند از تولید شیشه، بلور، و مصالح ساختمانی. غیر از تنگستان، که از نظر رشادتِ ساکنان آن در جنگ جهانی اول و مبارزه با انگلیسی ها و جلوگیری از نفوذ آنان به داخل ایران در موقعیت خاصی قرار دارد، تاریخ بقیۀ استان همان تاریخ بوشهر است. در تقسیمات کشوری آبان ۱۳۱۶ جزیی از استان هفتم (فارس) بود. در ۱۳۴۰ از استان فارس جدا و به فرمانداری کل بنادر و جزایر خلیج فارس با مرکزیت اداری شهر بوشهر تبدیل شد و در ۱۳۵۵ به استان بوشهر تغییر نام یافت.
12386900-2.jpg
واقع در جنوب ایران. از شمال به استان های خوزستان و بویراحمد، از شرق به استان های فارس و هرمزگان، و از جنوب و غرب به خلیج فارس محدود است. نواحی شمالی و شرقی این استان را کوهستان های نه چندان مرتفع و اراضی غرب آن را دشت ساحلی نسبتاً پهناوری فراگرفته است، که عمدتاً از آبرفت رودخانه های متعدد آن ناحیه پدید آمده است. کوه خرموج، با ارتفاع ۱,۹۵۰ متر، و کوه های نخا (۱,۷۹۳ متر)، درا (۱,۷۰۶ متر)، سیاه کوه (۱,۶۹۱ متر)، و قلعه دختر (۱,۱۹۰متر) از بلندترین نقاط آن محسوب می شوند. اقلیم این استان گرم تا خیلی گرم و خشک است و به همین علت رودخانه های چندان معتبر و پرآبی ندارد و زهاب های آن به رودخانه های هلّه (حلّه)، دالکی، شوراهرم، و مُند منحصر می شود، که غالباً خیلی شور و فصلی اند. خط ساحلی این استان از بریدگی ها و خورهای متعددی تشکیل یافته است، که خلیجک های بوشهر و نای بند از آن جمله اند. استان بوشهر با ۸۸۶,۲۶۷ نفر (۱۳۸۵) جمعیت از نُه شهرستان و ۲۱ بخش، با مرکزیت اداری بندر شهر بوشهر تشکیل شده است و جزایر خارک، خارکو، فارسی، عباسک، جبرین، نخیلو، و ام الکرم جزیی از این استان به حساب می آیند. مهم ترین فرآورده های کشاورزی آن عبارت اند از خرما، مرکبات، تنباکو، صیفی جات، و محصولات جالیزی. کشت گندم و جو و سایر غلات و نیز پرورش مرغ و ماهی و میگو نیز از دیگر فعالیت های کشاورزی استان مزبور است. استان بوشهر از نظر منابع زیرزمینی، به ویژه نفت و گاز طبیعی، موقعیت نسبتاً ممتازی دارد و بعد از خوزستان در جایگاه دوم قرار دارد. افزون بر نفت و گاز طبیعی، آهک، گل سفید، و گچ ازجمله کانی های آن است. فعالیت های صنعتی آن عبارت اند از تولید شیشه، بلور، و مصالح ساختمانی. غیر از تنگستان، که از نظر رشادتِ ساکنان آن در جنگ جهانی اول و مبارزه با انگلیسی ها و جلوگیری از نفوذ آنان به داخل ایران در موقعیت خاصی قرار دارد، تاریخ بقیۀ استان همان تاریخ بوشهر است. در تقسیمات کشوری آبان ۱۳۱۶ جزیی از استان هفتم (فارس) بود. در ۱۳۴۰ از استان فارس جدا و به فرمانداری کل بنادر و جزایر خلیج فارس با مرکزیت اداری شهر بوشهر تبدیل شد و در ۱۳۵۵ به استان بوشهر تغییر نام یافت.
wikijoo: بوشهر،_استان