بوسه گه

لغت نامه دهخدا

بوسه گه. [ س َ / س ِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) بوسه گاه. بوسگاه :
با چنان بوسه گه آنگاه زمین بوسه کنی
بر وزیری که امام است و امامی که وزیر.
سوزنی.
بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد
نورده آفتاب بخت بلند توباد.
خاقانی.
ناقه ای کو پای بر یالش نهد
بوسه گه هم پای و هم یالش کنم.
خاقانی.
رجوع به بوسه گاه شود.

فرهنگ فارسی

بوسه گاه . بوسگاه

پیشنهاد کاربران

بپرس