بوسه گه. [ س َ / س ِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) بوسه گاه. بوسگاه : با چنان بوسه گه آنگاه زمین بوسه کنی بر وزیری که امام است و امامی که وزیر.سوزنی.بوسه گه آسمان نعل سمند تو بادنورده آفتاب بخت بلند توباد.خاقانی.ناقه ای کو پای بر یالش نهدبوسه گه هم پای و هم یالش کنم.خاقانی.رجوع به بوسه گاه شود.