بوستان پیرا

لغت نامه دهخدا

بوستان پیرا. ( نف مرکب ) بوستان پیرای. باغبان. ( آنندراج ). بستان پیرا. بوستان بان. ( فرهنگ فارسی معین ) :
اگر از دورباش بوستان پیرا نیندیشد
سر از یک طوق با قمری کند سرو روان بیرون.
صائب.
بسعی بوستان پیرا چه حاجت باغ مینو را.
یغما ( از ضیاءاللغة ).
رجوع به بستان پیرا و بستان پیرای شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس