بوستان سرا

لغت نامه دهخدا

بوستان سرا. [ س َ ] ( اِ مرکب ) بوستان. باغ. باغی که در صحن خانه سازند :
درخورد بوستانسرای ترا
زهره و مشتری تماشایی.
سیدحسن غزنوی ( دیوان چ مدرس رضوی ص 178 ).
به هرات رفتند و ببوستانسرای ملک درآمدند. ( انیس الطالبین ص 134 ).
در بوستان سرای تو بعد ازتو کی بود
خندان انار و تازه بِه ْ و سرخ روی سیب.
سعدی.
رجوع به بستانسرا و بستانسرای شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس