بوزونی، فِروچو (۱۸۶۶ـ۱۹۲۴)(Busoni, Ferruccio)
بوزونی، فِروچو
پیانونواز ایتالیایی، آهنگ ساز، و منتقد موسیقی . بیشتر ساخته های او برای پیانو است ، اما چند اپرا نیز ساخته است ، ازجمله دکتر فاوست، که پس از مرگش فیلیپ یارناخ آن را تکمیل کرد. در کار او تأثیر لیست آشکار است و پارتیتور باله اش برای دکتر فاوست، ادای دینی به بیزه است. ویژگی های سبک او به بهترین شکل در سوناتیناهای بعدی ، ساراباند و کُرتِژ از فاوست، و قطعۀ جاودانی فانتازیا کنتراپّونتیستیکا برای پیانو یافت می شود. از رهبران جنبش فتوریسم بود و از ادگار وارِز، آهنگ ساز فرانسوی، حمایت می کرد. بوزونی در اِمپولی، نزدیک فلورانس ، به دنیا آمد. نخستین کنسرت پیانوی عمومی خود را در ۷سالگی اجرا کرد، و بعدها در گراتس و لایپزیگ آلمان به تحصیل پرداخت. در ۱۸۸۹ در کنسرواتوار هلسینکی، فنلاند، در ۱۸۹۰ در مسکو (جایی که با گِردا سیوستراند ازدواج کرد)، و در سال های ۱۸۹۱ـ۱۸۹۴ در بوستون، امریکا، تدریس کرد . در ۱۸۹۴ مقیم برلین شد، اما در مقام نوازندۀ پیانو سفرهای بسیاری کرد و طی جنگ جهانی دوم ابتدا به سمت مدیر کنسرواتوار در بولونیا، ایتالیا، و بعد در زوریخ، سوئیس ، ساکن شد. در بولونیا امیدوار بود بر موسیقی ایتالیایی تأثیر بگذارد و ثابت کند که آهنگ سازی ایتالیایی است ، اما ناکام ماند. بوزونی موسیقی ـ نمایش نامه واگنری را نمی پذیرفت ، و در نظر داشت پل های ارتباطی با آهنگ سازان بزرگ گذشته ، به ویژه یوهان سباستیان باخ و موتسارت، و نیز کمِّدیا دِل آرته را از نو بنا کند. اپرای دکتر فاوست او نخستین بار در ۱۹۲۵ به اجرا درآمد؛ طرح های گمشدۀ این اثر در ۱۹۷۴ پیدا شدند و آنتونی بومون از آن ها برای ویرایش تازۀ اثر استفاده کرد، که در ۱۹۸۵ در بولونیا و در ۱۹۸۶ در لندن به اجرا درآمد. عقاید او دربارۀ زیباشناسی ، به ویژه کتاب طرح یک زیباشناسی نوین برای موسیقی (۱۹۰۷)، با حملۀ محافظه کارانی همچون هانس پفیتسنِر روبه رو شد. بوزونی در نوازندگی پیانو از پرقدرت ترین فردگرایان و بزرگ ترین استادان تکنیک پس از لیست و روبینشتاین برشمرده می شد. در آهنگ سازی گاهی او را اندیشمندی قوی دست می دانند که آثارش به سختی بلندپروازی های او را برآورده می سازند؛ از احترامی هم پایۀ مالر و شونبرگ برخوردار است (که یکی لالایی مرثیه وار او را برای نخستین بار اجرا، و دیگری آن را تنظیم کرد) اما شاید پذیرفتنی ترین آثار او همان قطعه های ایتالیایی گونه اش باشند. ازجمله آثار اوست: صحنه ای. انتخاب همسر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۱)، آرلِکّینو و توراندخت (۱۹۱۶ـ۱۹۱۷)، ارکستری. دفتر خاطرات سرخ پوستی ، کتاب دوم ، «آوازی از قلمرو ارواح» (۱۹۱۵)، کنچرتینو برای کلارینت و ارکستر (۱۹۱۸)، مجلسی . دو کوآرتت زهی (۱۸۸۱، ۱۸۸۷)، دو سونات ویولن (۱۸۹۰، ۱۸۹۸). پیانو. مرثیه ها، هفت قطعه (۱۹۰۷)، شش سوناتینا (۱۹۱۰ـ۱۹۲۰). همچنین ویراسته ها و تنظیم هایی از آثار باخ برای پیانو، ازجمله شاکُن رِ مینور.
بوزونی، فِروچو
پیانونواز ایتالیایی، آهنگ ساز، و منتقد موسیقی . بیشتر ساخته های او برای پیانو است ، اما چند اپرا نیز ساخته است ، ازجمله دکتر فاوست، که پس از مرگش فیلیپ یارناخ آن را تکمیل کرد. در کار او تأثیر لیست آشکار است و پارتیتور باله اش برای دکتر فاوست، ادای دینی به بیزه است. ویژگی های سبک او به بهترین شکل در سوناتیناهای بعدی ، ساراباند و کُرتِژ از فاوست، و قطعۀ جاودانی فانتازیا کنتراپّونتیستیکا برای پیانو یافت می شود. از رهبران جنبش فتوریسم بود و از ادگار وارِز، آهنگ ساز فرانسوی، حمایت می کرد. بوزونی در اِمپولی، نزدیک فلورانس ، به دنیا آمد. نخستین کنسرت پیانوی عمومی خود را در ۷سالگی اجرا کرد، و بعدها در گراتس و لایپزیگ آلمان به تحصیل پرداخت. در ۱۸۸۹ در کنسرواتوار هلسینکی، فنلاند، در ۱۸۹۰ در مسکو (جایی که با گِردا سیوستراند ازدواج کرد)، و در سال های ۱۸۹۱ـ۱۸۹۴ در بوستون، امریکا، تدریس کرد . در ۱۸۹۴ مقیم برلین شد، اما در مقام نوازندۀ پیانو سفرهای بسیاری کرد و طی جنگ جهانی دوم ابتدا به سمت مدیر کنسرواتوار در بولونیا، ایتالیا، و بعد در زوریخ، سوئیس ، ساکن شد. در بولونیا امیدوار بود بر موسیقی ایتالیایی تأثیر بگذارد و ثابت کند که آهنگ سازی ایتالیایی است ، اما ناکام ماند. بوزونی موسیقی ـ نمایش نامه واگنری را نمی پذیرفت ، و در نظر داشت پل های ارتباطی با آهنگ سازان بزرگ گذشته ، به ویژه یوهان سباستیان باخ و موتسارت، و نیز کمِّدیا دِل آرته را از نو بنا کند. اپرای دکتر فاوست او نخستین بار در ۱۹۲۵ به اجرا درآمد؛ طرح های گمشدۀ این اثر در ۱۹۷۴ پیدا شدند و آنتونی بومون از آن ها برای ویرایش تازۀ اثر استفاده کرد، که در ۱۹۸۵ در بولونیا و در ۱۹۸۶ در لندن به اجرا درآمد. عقاید او دربارۀ زیباشناسی ، به ویژه کتاب طرح یک زیباشناسی نوین برای موسیقی (۱۹۰۷)، با حملۀ محافظه کارانی همچون هانس پفیتسنِر روبه رو شد. بوزونی در نوازندگی پیانو از پرقدرت ترین فردگرایان و بزرگ ترین استادان تکنیک پس از لیست و روبینشتاین برشمرده می شد. در آهنگ سازی گاهی او را اندیشمندی قوی دست می دانند که آثارش به سختی بلندپروازی های او را برآورده می سازند؛ از احترامی هم پایۀ مالر و شونبرگ برخوردار است (که یکی لالایی مرثیه وار او را برای نخستین بار اجرا، و دیگری آن را تنظیم کرد) اما شاید پذیرفتنی ترین آثار او همان قطعه های ایتالیایی گونه اش باشند. ازجمله آثار اوست: صحنه ای. انتخاب همسر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۱)، آرلِکّینو و توراندخت (۱۹۱۶ـ۱۹۱۷)، ارکستری. دفتر خاطرات سرخ پوستی ، کتاب دوم ، «آوازی از قلمرو ارواح» (۱۹۱۵)، کنچرتینو برای کلارینت و ارکستر (۱۹۱۸)، مجلسی . دو کوآرتت زهی (۱۸۸۱، ۱۸۸۷)، دو سونات ویولن (۱۸۹۰، ۱۸۹۸). پیانو. مرثیه ها، هفت قطعه (۱۹۰۷)، شش سوناتینا (۱۹۱۰ـ۱۹۲۰). همچنین ویراسته ها و تنظیم هایی از آثار باخ برای پیانو، ازجمله شاکُن رِ مینور.
wikijoo: بوزونی،_فروچو_(۱۸۶۶ـ۱۹۲۴)