بوردیو، پیِر (۱۹۳۰ـ۲۰۰۲)(Bourdieu, Pierre)
پیر بوردیو
جامعه شناس نامدار فرانسوی که در کارش از روش های بسیاری از رشته ها، از فلسفه و نظریۀ ادبی گرفته تا جامعه شناسی و مردم شناسی، بهره برده است. در مشهورترین اثرش تمایز نقد اجتماعی و داوری ذوقی کوشیده است قضاوت های هنری را با موقعیت های اجتماعی ارتباط دهد. بوردیو در پاریس فلسفه خواند و در جنگ استقلال الجزایر (۱۹۵۸ـ۱۹۶۲) که او سرباز ارتش فرانسه در آن کشور بود با پژوهش های قوم شناختی خود شالودۀ شهرتش را در جامعه شناسی فراهم آورد. در ۱۹۶۴ مدیر «مدرسۀ مطالعات عالی علوم اجتماعی»، در ۱۹۶۸ رئیس «مرکز جامعه شناسی اروپا» و از ۱۹۸۱ صاحب کرسی جامعه شناسی در «کولژ دو فرانس» شد. در ۱۹۹۳ مدال طلای مرکز ملی تحقیقات علمی را دریافت کرد. بوردیو مفهوم سرمایه را به مقولاتی مانند سرمایۀ اجتماعی، سرمایۀ فرهنگی، و سرمایۀ نمادین تسری داد و مدعی شد که فرد را نه طبقۀ اجتماعی او بلکه مقدار سرمایه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و نمادین تعریف می کند. در سیاست، بوردیو مدافع کارگران در برابر نفوذ رجال سیاسی و سرمایه داری نئولیبرال بود؛ اما چپ نیز او را دشمن اش تلقی می کرد و حزب سوسیالیست فرانسه گرایش او را «چپ بوردیویی» نام نهاد. این که به رغم آزادی ظاهری انتخاب در هنر، ترجیحات هنری مردم بستگی زیادی به جایگاه اجتماعی آن ها دارد،و این که ویژگی هایی از زبان (مثل لهجه)، به منزلۀ سرمایۀ فرهنگی، عامل مهمی در ترقی اجتماعی (نظیرترفیع مقام یا افزایش حقوق) است از نتایج تجربی کار بوردیو بود.
پیر بوردیو
جامعه شناس نامدار فرانسوی که در کارش از روش های بسیاری از رشته ها، از فلسفه و نظریۀ ادبی گرفته تا جامعه شناسی و مردم شناسی، بهره برده است. در مشهورترین اثرش تمایز نقد اجتماعی و داوری ذوقی کوشیده است قضاوت های هنری را با موقعیت های اجتماعی ارتباط دهد. بوردیو در پاریس فلسفه خواند و در جنگ استقلال الجزایر (۱۹۵۸ـ۱۹۶۲) که او سرباز ارتش فرانسه در آن کشور بود با پژوهش های قوم شناختی خود شالودۀ شهرتش را در جامعه شناسی فراهم آورد. در ۱۹۶۴ مدیر «مدرسۀ مطالعات عالی علوم اجتماعی»، در ۱۹۶۸ رئیس «مرکز جامعه شناسی اروپا» و از ۱۹۸۱ صاحب کرسی جامعه شناسی در «کولژ دو فرانس» شد. در ۱۹۹۳ مدال طلای مرکز ملی تحقیقات علمی را دریافت کرد. بوردیو مفهوم سرمایه را به مقولاتی مانند سرمایۀ اجتماعی، سرمایۀ فرهنگی، و سرمایۀ نمادین تسری داد و مدعی شد که فرد را نه طبقۀ اجتماعی او بلکه مقدار سرمایه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و نمادین تعریف می کند. در سیاست، بوردیو مدافع کارگران در برابر نفوذ رجال سیاسی و سرمایه داری نئولیبرال بود؛ اما چپ نیز او را دشمن اش تلقی می کرد و حزب سوسیالیست فرانسه گرایش او را «چپ بوردیویی» نام نهاد. این که به رغم آزادی ظاهری انتخاب در هنر، ترجیحات هنری مردم بستگی زیادی به جایگاه اجتماعی آن ها دارد،و این که ویژگی هایی از زبان (مثل لهجه)، به منزلۀ سرمایۀ فرهنگی، عامل مهمی در ترقی اجتماعی (نظیرترفیع مقام یا افزایش حقوق) است از نتایج تجربی کار بوردیو بود.
wikijoo: بوردیو،_پیر_(۱۹۳۰ـ۲۰۰۲)