بودای زمردی

تندیس بودای زمردین بانکوک که مردم تایلند آن را با نام Phra Kaeo Morakot می شناسند، به عنوان نماد محافظت از امپراطوری در مردم تایلند شناخته می شود. [ ۱] [ ۲] این مجسمه شمایل بوداست که از سنگ نیمه قیمتی یشم ساخته شده ( برخلاف تصور که آن را زمردین می دانند ) , و لباسی زرین به تن، [ ۳] با ارتفاع ۶۶ سانتی متر[ ۴] در حال مراقبه نشسته است. مجسمهٔ بودای زمردین بانکوک در کاخ زمردین بودا ( Wat Phra Kaew ) در زمین های کاخ بزرگ بانکوک قرار دارد. [ ۳]
از شواهد تاریخی آنچنان برمی آید که تندیس بودای زمردین بانکوک نخستین بار در سال ۱۴۳۴ در امپراطوری لاناتای در شمال تایلند مورد توجه قرار گرفت. بنابر یکی از روایات، کشف این تندیس زمانی بوده که صاعقه به جنگل بامبوی متعلق به صومعه برخورد می کند و در محل برخورد مجسمه ای گچی به شکل بودا پیدا می شود. تندیس به محل اقامت راهب بزرگ برده و نگهداری شد، اما پس از مدتی راهب اعظم متوجه شد که گچ در ناحیهٔ بینی مجسمه شروع به ریختن کرده و رنگ سبز بخش درونی آن را آشکار کرد. راهب بزرگ شروع به کندن باقی بخش های گچی مجسمه کرد و چهرهٔ بودای سبز رنگ مشخص شد که با نام Phra Kaew Morakot یا مجسمهٔ بودای زمردین بانکوک شناخته می شود. زمرد صرفاً به معنی سبز رنگ در زبان تایلندیست. به گفتهٔ برخی هنرشناسان این مجسمه را به سبک «چیانگ یائن» که متعلق به قرن ۱۵ میلادی ست، و نشان از اصالت لانتائی آن دارد. پادشاه «سم فنگ کائن» از امپراتوری «لانتای» می خواست تا مجسمهٔ بودای زمردین بانگکوک در چیانگ می ( پایتخت ) باشد، در عوض در سه موقعیت متفاوت این مجسمه با فیل حمل شد و به «لمپنگ» برده شد. مجسمهٔ بودای زمردین بانکوک به عنوان نشانی الهی شناخته شد و برای ۳۲ سال آینده در معبدی ویژه در «لمپنگ» باقی ماند. در سال ۱۴۶۸ مجسمه توسط شاه «تیلوکا» به «چیانگ می» برده شد و در تاقچه ای در یک گنبد با نام «چدی لوئانگ» نگهداری شد. تندیس بودای زمردین بانکوک تا سال ۱۵۵۲ در «چیانگ می» باقی ماند، تا اینکه به پایتخت منتخب «لنگ ژنگ» از «امپراتوری لائو»، یعنی شهر «لوئانگ پرابنگ» منتقل شد. پس از هجوم برمه پایتخت به «وینتیان» منتقل یافت و تندیس بودای زمردین بانکوک نیز به مکانی جدید برده شد تا برای ۲۱۴ سال آینده را در آنجا بگذراند. در سال ۱۷۷۹ در پی شورش ژنرال «چائو فرایا چاکاری» وی موفق به تسخیر «وینتیان» شد و تندیس را به سیام ( از توابع بانگکوک ) برد. مجسمه در معبدی در «ثونبوری» در نزدیکی وات آرون ( پایتخت جدید ) نصب گردید. پس از کشف خرابه های سلسلهٔ «چاکری» از امپراطوری «راتانکوسین»، «چائو فرا چاکری» لقب «رامای اول» را برای خود برگزید و پایتخت را از یک سوی رودخانهٔ "منام چائو فراً به موقعیت کنونی بانگکوک منتقل کرد و کاخ بزرگی که محوطهٔ Wat Phra Kaew داخل آن قرار دارد را بنا نهاد. Wat Phra Kaew در سال ۱۷۸۴ به عنوان مکانی مقدس شناخته شد و تندیس بودای زمردین بانگکوک در مراسمی با شکوه به مکان فعلی خود در یوبسوث ( Ubosoth ) ( بخشی از مجموعهٔ معبد ) در تاریخ ۲۲ مارس ۱۷۸۴ منتقل شد.