بوخْنِر، اِدوارد (۱۸۶۰ـ۱۹۱۷)(Buchner, Eduard)
شیمی دان آلمانی. در ۱۹۰۷، به سبب پژوهش هایش در زمینۀ زیست شیمی و کشف فرآیند تخمیرِ عاری از یاخته، جایزه نوبل شیمی به او اعطا شد. در ۱۸۹۷، مشاهده کرد که با عصارههای فاقد یاخته می توان عمل تخمیر را به شکل مکانیکی صورت داد. استدلال او این بود که عمل تخمیر به سبب وجود یاختۀ مخمّر اتفاق نمی افتد، بلکه به دلیل حضور آنزیمی است که او آن را زیماز نامید. در مونیخ زاده شد و در همان جا درس خواند. از ۱۸۸۸، سِمت های دانشگاهی چندی در آلمان به عهده داشت. در جنگ جهانی اول، براثر انفجار خمپاره کشته شد. از ۱۸۸۰ به بعد، نظرش به مسئله تخمیر الکلی جلب شد و در ۱۸۸۶، نشان داد که فقدان اکسیژن برای تخمیر لزومی ندارد، اما کشف او در زمینۀ آنزیم ها تصادفی بود. در ۱۸۹۳، بوخنر و برادرش، هانس بوخنر (۱۸۵۰ـ۱۹۰۲) که باکتری شناس بود، راهی برای ساختن عصاره ای مایع و فاقد یاخته از میکروارگانیسم ها (ریز اَندام واره ها) یافتند. آن ها از عصاره ای مخمر برای مطالعات دارویی استفاده کردند و برای از کار انداختن هر نوع فعالیت باکتریایی، به عصاره شربت شکر غلیظی افزودند. بوخنر با اطمینان انتظار داشت که شکر به منزلۀ نگه دارنده عمل کند، اما این کار اثر معکوس داشت و دی اکسید کربن تولید شد. به همان نحو که حضور یاخته های مخمر عمل می کردند، شکر تخمیر می شد و دی اکسید کربن و الکل تولید می کرد. به زودی مشخص شد که تبدیل قند به الکل، براثر عصارۀ مخمر، رشته ای از واکنش های گام به گام است و زیماز نیز در واقع آمیزه ای از چند آنزیم است.
شیمی دان آلمانی. در ۱۹۰۷، به سبب پژوهش هایش در زمینۀ زیست شیمی و کشف فرآیند تخمیرِ عاری از یاخته، جایزه نوبل شیمی به او اعطا شد. در ۱۸۹۷، مشاهده کرد که با عصارههای فاقد یاخته می توان عمل تخمیر را به شکل مکانیکی صورت داد. استدلال او این بود که عمل تخمیر به سبب وجود یاختۀ مخمّر اتفاق نمی افتد، بلکه به دلیل حضور آنزیمی است که او آن را زیماز نامید. در مونیخ زاده شد و در همان جا درس خواند. از ۱۸۸۸، سِمت های دانشگاهی چندی در آلمان به عهده داشت. در جنگ جهانی اول، براثر انفجار خمپاره کشته شد. از ۱۸۸۰ به بعد، نظرش به مسئله تخمیر الکلی جلب شد و در ۱۸۸۶، نشان داد که فقدان اکسیژن برای تخمیر لزومی ندارد، اما کشف او در زمینۀ آنزیم ها تصادفی بود. در ۱۸۹۳، بوخنر و برادرش، هانس بوخنر (۱۸۵۰ـ۱۹۰۲) که باکتری شناس بود، راهی برای ساختن عصاره ای مایع و فاقد یاخته از میکروارگانیسم ها (ریز اَندام واره ها) یافتند. آن ها از عصاره ای مخمر برای مطالعات دارویی استفاده کردند و برای از کار انداختن هر نوع فعالیت باکتریایی، به عصاره شربت شکر غلیظی افزودند. بوخنر با اطمینان انتظار داشت که شکر به منزلۀ نگه دارنده عمل کند، اما این کار اثر معکوس داشت و دی اکسید کربن تولید شد. به همان نحو که حضور یاخته های مخمر عمل می کردند، شکر تخمیر می شد و دی اکسید کربن و الکل تولید می کرد. به زودی مشخص شد که تبدیل قند به الکل، براثر عصارۀ مخمر، رشته ای از واکنش های گام به گام است و زیماز نیز در واقع آمیزه ای از چند آنزیم است.
wikijoo: بوخنر،_ادوارد_(۱۸۶۰ـ۱۹۱۷)