بوانی
لغت نامه دهخدا
بوانی. [ ب َوْ وا ] ( ص نسبی ) منسوب به شعب بوان ، که جایی است در شیراز و قریه ای است نزدیک دروازه اصفهان. ( الانساب سمعانی ). نسبتی است به دو موضع، یکی شعب بوان درشیراز که به فراوانی آب و اشجارش معروف است. و دیگرقریه ای است به دروازه اصفهان. ( از لباب الانساب ).
پیشنهاد کاربران
به هر کدام از اعضای تیره بوان ساکن در اماکنی چون نواحی تنگه بوان واقع در ضلع شرقی شهر نورآباد و نقاطی چون اهنگاه، بردگُت و چشمه انجیر واقع در ارتفاعات ضلع شرقی شهر خومه زار گفته میشود که برخی به نورآباد و برخی نیز ( اغلب طی سنوات بعد از انقلاب ) به خومه زار مهاجرت داشته اند ( نصیب الله عزیزی ) .