بواسیر

علائم بواسیر بستگی به نوع آن دارد. بواسیر داخلی معمولاً همراه با خونریزی مقعدی بی درد است، اما بواسیر خارجی ممکن است علائم کمتری داشته باشد یا اگر ترومبوز باشد همراه با درد و تورم در ناحیه مقعد خواهد بود. بسیاری از مردم به اشتباه هرنوع علامت رخ داده در اطراف منطقه مقعدی - راست روده ای را �بواسیر� می دانند و دلایل جدی این علائم را نادیده می گیرند. اگرچه علت اصلی بواسیر ناشناخته است، تعدادی از عوامل که باعث بالا رفتن فشار درون شکمی می شوند، به ویژه یبوست، نقش اصلی را در رشد آن دارند.
درمان اولیه برای بیماری خفیف یا متوسط شامل افزایش دریافت فیبر، مایعات از راه دهان برای حفظ جذب آب، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی برای تسکین درد و استراحت می باشد. ممکن است در صورت بروز علائم شدید یا بهبود نیافتن با استفاده از مدیریت بیماری، برخی روش های فرعی انجام شوند. عمل جراحی برای کسانی انجام می شود که پس از این مراحل هم بهبود نمی یابند. حدود نیمی از مردم در مرحله ای از زندگی خود ممکن است دچار برخی از عوارض بواسیر شوند. نتایج معمولاً رضایت بخش است.
بواسیر شایعترین بیماری مقعد است. احتمالاً نیمی از افراد تا سن پنجاه سال، به بواسیر دچارمی شوند. بواسیرها ناشی از گرفتاری سیاهرگ های ناحیه مقعدی هستند. اگر به هر علتی، فشار بیش از حد به پایین راست روده ( رکتوم ) و ناحیه مقعدی وارد شود، به طور غیرطبیعی این سیاهرگ ها متورم می شوند. فشار زیاد، ممکن است به علت وارد آمدن فشار مکرر به سیاهرگ های مقعد یا راست روده عوامل افزایش دهنده خطر، رژیم غذایی بدون فیبر، نشستن یا ایستادن به مدت طولانی، چاقی، یبوست، مواجهه با ارتعاش در محیط های کاری ( مانند رانندگان لیفتراک یا محیط های مرتعش مانند ژنراتورهای نیروگاه ها ) کم شدن توان عضلانی در سنین بالا، جراحی راست روده یا پارگی مجرای تناسلی به هنگام زایمان و دوختن آن، بیماری کبدی، سرطان روده بزرگ، سکس مقعدی، بالا بردن فشار خون در سیستم سیاهرگی دستگاه گوارش باشد. بواسیرهای خارجی به صورت توده نرم و متورم یا توده سفت در اطراف ناحیه مقعدی ظاهر می شوند بواسیرهای داخلی در داخل کانال مقعدی ایجاد می شوند.
نشانه ها
بواسیر داخلی و خارجی ممکن است شکل های متفاوتی داشته باشند؛ البته ممکن است بسیاری از افراد ترکیبی از هردو را داشته باشند. خون ریزی به حدی که موجب کم خونی شود نادر است، و خون ریزی خطرناک برای حیات فرد از آن هم نادرتر. بسیاری از مردم در مواجهه با این مشکل احساس شرم می کنند و معمولاً زمانی به سراغ درمان پزشکی می روند که مشکل پیشرفت کرده است.
خارجی
اگر بواسیر خارجی ترومبوز نشده باشد ممکن است مشکلاتی را پدید آورَد. البته بواسیر درصورت ترومبوز شدن هم می تواند بسیار دردناک باشد. اگرچه این درد معمولاً طی ۲ تا ۳ روز تسکین می یابد، اما از بین رفتن تورم ممکن است چند هفته به طول بینجامد. ممکن است پس از درمان، یک زگیل آویزان باقی بماند. اگر بواسیر گسترده باشد و مشکلات بهداشتی به همراه بیاورد، ممکن است موجب تحریک پوست اطراف شده و در نتیجه باعث خارش اطراف مقعد شود.
علت ها
علت دقیق بواسیرِ یا همورویید علامت دار ناشناخته است. برخی عوامل که احتمال نقش آفرینی دارند عبارتند از: روش های نامنظم دفع ( یبوست یا اسهال ) ، کمبود تمرینات بدنی، عوامل تغذیه ای ( رژیم های کم فیبر ) ، افزایش فشار درون شکمی ( کشیدگی طولانی مدت، آب آوردگی شکم، تودهٔ درون شکمی، یا بارداری ) ، ژنتیک، نبودِ دریچه درون رگ های بواسیری، و افزایش سن. سایر عواملی که ممکن است احتمال ابتلا را افزایش دهند عبارتند از مرض چاقی، رابطه جنسی انزال بیش از حد که باعث افزایش فشار خون میشود . [نیازمند منبع] انجام کار های سنگین مکرر که باعث افزایش فشار در ناحیه شکم میشود . [نیازمند منبع] نشستن طولانی مدت، سرفهٔ مزمن و نقص در عملکرد لگن. البته شواهد مرتبط با این دلایل ضعیف است.
درطول دورهٔ بارداری، فشار از طرف جنین روی شکم و تغییرات هورمونی باعث بزرگ شدن رگ های بواسیری می شود. همچنین زایمان منجر به افزایش فشارهای درون شکمی می شود. زنان باردار در موارد نادر نیاز به درمان با جراحی دارند، چراکه علائم معمولاً پس از زایمان ازبین می روند.
دلیل دیگر، احتمالاً سفت شدن و تیز شدن مدفوع و برخورد آن با مویرگها و پارگی آن ها در رکتوم است. [نیازمند منبع]
پاتوفیزیولوژی
بالشتک های بواسیر بخشی از ساختمان طبیعی بدن انسان هستند و فقط زمانی که دچار تغییرات غیرطبیعی شوند بدل به یک بیماری آسیب شناسانه می شوند. در مجرای مقعدی طبیعی سه بالشتک اصلی وجود دارد. این سه به شکل طبیعی در پهلوی چپ، راست قدامی، و راست عقب قرار دارند. این ها نه از سرخرگ و نه سیاهرگ تشکیل شده اند بلکه رگ های خونی هستند که سینوسی، بافت همبند و ماهیچه صاف نامیده می شوند. منحنی سینوسی در دیواره های خود، برخلاف سیاهرگ ها، بافت ماهیچه ای ندارد. این مجموعهٔ رگ های خونی را به نام شبکه رگ بواسیری می شناسند.
بالشتک های بواسیر برای دفع اختیاری اهمیت دارند. آن ها ۱۵–۲۰٪ فشار بسته بودن مقعد در حال استراحت را بر عهده دارند و در حین دفع مدفوع از ماهیچه های تنگ کنندهٔ مقعد محفاظت می کنند. وقتی شخص در حالت نشسته به خود فشار می آورد، فشار درون شکمی افزایش پیدا می کند، و اندازهٔ بالشتک های بواسیر رشد می کند و به بسته نگه داشتن مقعد کمک می کند. باور بر این است که علائم بواسیر زمانی رخ می دهد که این ساختار عروقی به سمت پایین می لغزد یا زمانی که فشار سیاهرگی افزایش بسیارزیادی می یابد. افزایش فشار تنگ کنندهٔ مقعد هم ممکن است در علائم بواسیر سهیم باشد. دونوع بواسیر رخ می دهد: داخلی از شبکه رگ بواسیری فوقانی و خارجی از شبکه رگ بواسیری تحتانی. خط شانه ای این دو محدوده را از هم جدا می کند.
داخلی
بواسیر داخلی معمولاً همراه با خون قرمز روشن خون ریزی مقعدی بی درد حین یا پس از کار کردن مزاج است. معمولاً خون سطح مدفوع را می پوشاند، که به این شرایط مدفوع خونی می گویند، یا روی کاغذ توالت دیده می شود، یا در کاسه توالت چکه می کند. معمولاً رنگ خود مدفوع طبیعی است. سایر علائم ممکن است شامل ترشح مخاط، تودهٔ میان دوراهی ) در صورتی که فروافتادگی از مقعد وجود داشته باشد ( خارش و بی اختیاری مدفوع باشد. بواسیر داخلی معمولاً زمانی دردناک می شود که ترومبوز یا نکروز شود.
تشخیص
بواسیر را معمولاً از طریق معاینه جسمانی تشخیص می دهند. معاینه دیداری مقعد و اطراف آن ممکن است به تشخیص بواسیر خارجی یا پایین افتاده منجر شود. ممکن است از معاینه مقعدی برای تشخیص نئوپلاسم، پولیپ، پروستات متورم، یا دمل استفاده شود. ممکن است به دلیل درد، انجام این معاینه بدون استفاده از آرام بخش مناسب میسر نباشد، اگرچه اکثر بواسیرهای داخلی همراه با درد نیستند. تأیید دیداری بواسیر داخلی ممکن است نیاز به آنوسکوپ داشته باشد، وسیله ای شبیه لوله ای توخالی که به یک سر آن منبع نور متصل شده است. دونوع بواسیر وجود دارد: خارجی و داخلی. تفاوت این دو با توجه به موقعیت شان نسبت به خط شانه ای مشخص می شود. ممکن است برخی افراد هم زمان گونه های علامت دار هردو را داشته باشند. اگر درد وجود داشته باشد، احتمال بیشتری برای وقوع شقاق مقعد یا بواسیر خارجی است تا بواسیر داخلی.
داخلی
بواسیر داخلی آن هایی هستند که بالای خط شانه ای قرار دارند. آن ها پوشیده از روبافت ستونی هستند که فاقد گیرنده درد می باشند. آن ها را در سال ۱۹۸۵ براساس درجهٔ فروافتادگی به چهار نوع تقسیم کردند.
درجه I: بدون فروافتادگی. فقط رگ های خونی برجسته. در این مرحله هموروئید به داخل کانال آنال متورم می شود ولی پایین تر از خط دندانه ای نمی آید.
درجه II: فروافتادگی هنگام نشستن اما همراه بازگشت خودکار. در این مرحله هموروئید به پایین تر از خط دندانه ای پرولاپس یافته ولی با فشار دادن آن به جای اصلی بازمی گردد.
درجه III: فروافتادگی هنگام نشستن و نیازمند بازگرداندن با دست. در این مرحله هموروئید با زور زدن یا اجابت مزاج بیرون زدگی می یابد و با وارد کردن فشار بر روی توده اندازه آن کاهش می باید.
درجه IV: فروافتادگی و غیرقابل برگشت با دست. هموروئید به طور دائم بیرون زدگی می یابد و غیرقابل بازگشت.
اگر چه این تقسیم بندی دچار محدودیت است ولی برای انتخاب روش درمانی مورد استفاده قرار می گیرد.
خارجی
بواسیر خارجی آن هایی هستند که زیر خط شانه ای یا خط دندانه دار رخ می دهند. آن ها در سوی نزدیک توسط مقعد و در سوی دور توسط پوست پوشانده شده اند، که هردو به درد و دما حساس می باشند.
موارد متفاوت
بسیاری از مشکلات مقعدی - روده ای شامل بریدگی ها، فیستول ها، دمل ها، سرطان روده بزرگ، واریس های روده ای و خارش علائم مشابهی دارند و ممکن است به اشتباه بواسیر نامیده شوند. خون ریزی روده ای هم ممکن است در اثر سرطان روده بزرگ، التهاب روده بزرگ شامل بیماری التهابی روده، دیورتیکولوز، و آنژیودیسپلاسیا رخ دهد. اگر کم خونی مشاهده شود، علت های احتمالی دیگر باید در نظر گرفته شود.
سایر مواردی که توده ای مقعدی به وجود می آورند عبارتند از: زگیل تناسلی، پرولاپس رکتوم، فروافتادگی مقعدی، پولیپ و بزرگ شدن پستانچه های مقعدی. واریس های مقعدی - روده ای به سبب پرفشاری ورید باب ( فشار خون در شبکه سیاهرگی ) ممکن است شبیه بواسیر به نظر آید اما موردی متفاوت است.
پیشگیری
تعدادی از اقدامات پیشگیرانه توصیه می شوند مانند پرهیز از فشار آوردن به هنگام دفع، پرهیز از یبوست و اسهال چه با داشتن رژیم غذایی دارای فیبر فراوان و نوشیدن مایعات زیاد یا دریافت مکمل های فیبردار، و انجام تمرینات ورزشی کافی. گذاشتن زمان کمتر برای تلاش برای دفع مدفوع، پرهیز از مطالعه در دستشویی، به همراه کم کردن وزن برای افراد دارای اضافه وزن و پرهیز از برداشتن اشیای سنگین نیز توصیه شده است.
درمان
دارویی
بر طبق تجربیات بیماران مکمل ویتامین e بدلیل اثرات خونرسانی میتواند تاثیر مثبت داشته باشد.
لیزر همورویید
امروزه انواع مختلفی از لیزر در درمان هموروئید استفاده می شود. از جمله لیزرهای کم توان ؛مادون قرمز؛ لیزر دی اکسید کربن. لیزر دی اکسید کربن یا به اصلاح لیزر پرتوان یکی از بهترین و قطعی ترین روش های درمان بواسیر است. بدون درد و خون ریزی است و عوارض جراحی باز را ندارد.
سنتی
درمان سنتی معمولاً شامل رژیمی غنی از فیبر غذایی، نوشیدن مایعات به منظور حفظ میزان آب بدن، داروهای غیراستروئیدی ضد التهاب ( NSAID ) ، حمام نشسته و استراحت می باشد. اگر تحریک ایجاد شده است نشستن داخل آب گرم ( وان یا لگن آب گرم ) sitz bath روزانه چند بار هر بار به مدت ده تا پانزده دقیقه به کاهش تورم کمک کرده و منطقه گرفتار را تسکین می دهد. نشستن در لگن ( وان یا قصری ) آب گرم در صورتی که به دنبال دفع پیخال ( مدفوع ) باشد، بیشترین اثر را خواهد داشت. نوشیدن مایعات بیشتر نشان می دهد که نتایج بهتری به دست می آید، و می توان با تغییرات رژیمی یا مصرف مکمل های فیبری نتایج بهتری گرفت. با این حال شواهد کمی وجود دارد که مزایای استفاده از حمام نشسته را نشان می دهد. در صورت استفاده باید هر بار به مدت ۱۵ دقیقه انجام شود.
اگرچه بسیاری داروهای شیافی و موضعی برای درمان بواسیر وجود دارد، اما شواهد اندکی برای تضمین استفاده از آن ها وجود دارد. داروهای حاوی استروئید را نباید بیش از ۱۴ روز استفاده نمود، زیرا ممکن است باعث نازک شدن پوست شود. اکثر داروها حاوی ترکیبی از عناصر فعال هستند. این عناصر شامل این موارد است: یک کرم محافظتی همچون وازلین یا اکسید روی یک داروی مسکن همچون لیدوکائین و یک منقبض کننده عروق همچون اپی نفرین می باشد. زردینه دارای فواید مشکوک و احتمالاً عوارضی جانبی هستند. علائم آن معمولاً پس از بارداری برطرف می شود؛ بنابراین درمان فعال را به بعد از زایمان موکول می کنند.
روش های درمان
روش های متعددی را می توان در محل کار انجام داد. اگرچه به طور کلی این روش ها ایمن هستند، اما ممکن است برخی عوارض جانبی نادری همچون گندخونی اطراف مقعد نیز دربر داشته باشد.
بندآوری توسط نوارزخم لاستیکی معمولاً به عنوان اولین راه درمان برای کسانی است که دچار هموروئید نوع ۱ تا ۳ هستند. در این روش نوارزخم های لاستیکی را در فاصله دست کم ۱ سانتی متری بالای خط دندانه می چسبانیم تا جریان خون در آن قسمت مسدود شود. ظرف مدت ۵ تا ۷ روز، هموروئید خشک شده می افتد. در صورتی که نوارزخم خیلی نزدیک به خط دندانه چسبیده شود، فوراً موجب درد شدید می شود. در افرادی که این روش درمانی را به کار گرفته اند میزان درمان ۸۷٪ نتیجه بخش بوده است و حدود ۳٪ دچار عوارض و درد شده اند.
اسکلروتراپی عبارت است از تزریق یک ماده متصلب همچون فنول در هموروئید. این کار موجب فروریختن دیواره های رگ ها شده و هموروئیدها را می خشکاند. میزان موفقیت این روش درمانی پس از گذشت ۴ سال از درمان حدود ۷۰٪ است که نسبت به روش درمانی بندآوری توسط نوارزخم لاستیکی میزان موفقیت بیشتری است.
روش های متعددی از سوزاندن زخم وجود دارد که نشان داده شده در مورد هموروئید مؤثر است اما این روش ها معمولاً هنگامی استفاده می شود که روش های دیگر بی نتیجه باشد. این کار را می توان از طریق سوزاندن برقی زخم، سوزاندن به وسیلهٔ اشعهٔ فروسرخ، جراحی لیزر یا جراحی کرایو انجام داد. سوزاندن زخم از طریق اشعهٔ فروسرخ می تواند یک گزینه درمانی برای افرادی باشد که دچار هموروئید نوع ۱ یا ۲ هستند. بیمارانی که دچار هموروئید نوع ۳ یا ۴ هستند احتمال وقو ع مجدد بیماری بالاست.
جراحی
درصورتی که روش های ساده و درمان سنتی نتیجه بخش نباشد، می توان چندین روش جراحی را به کار گرفت. تمامی درمان های جراحی به نوعی دارای مقداری عوارض ازجمله خونریزی، عفونت، تنگی مقعد و احتباس ادراری است که به دلیل نزدیکی زیاد مقعد به رشته های عصبی است که مسئول انتقال به مثانه هستند. همچنین ممکن است اندکی خطر بی اختیاری در دفع و مخصوصاً دفع مایع به میزان ۰٪ تا ۲۸٪ وجود داشته باشد. اکتروپین مخاطی یکی دیگر از عوارضی است که ممکن است پس از جراحی هموروئید ( اغلب همراه با تنگی مقعد ) رخ دهد. این جایی است که مخاط مقعدی از مقعد جدا می شود، درست شبیه به نوعی بسیار خوش خیم از پرولاپس مقعدی.
برش هموروئید ( Excisional hemorrhoidectomy ) جراحی و برش هموروئید است که عمدتاً تنها زمانی استفاده می شود که وضعیت هموروئید بسیار وخیم است. در این روش بیمار پس از انجام عمل جراحی درد بسیار زیادی را تجربه می کند و معمولاً ۲ تا ۴ هفته طول می کشد تا بهبود یابد. اما در دراز مدت کسانی که دارای هموروئید درجه ۳ هستند و با این روش درمان شده اند، شرایط بهتری نسبت به افرادی دارند که با روش رگ بندی با طناب لاستیکی درمان شده اند. این روش توصیه شده برای افرادی است که دارای هموروئید خارجی ناشی از لخته خون در صورتی که ظرف مدت ۲۴ ساعت تا ۷۲ ساعت انجام شود. پماد گلیسریل تری نیترات هم برای افرادی که دارای درد هستند و هم افرادی که در حال بهبود هستند، مفید است.
درمان سرخرگ زادیی هموروئیدی در سراسر مقعد به روش داپلر روشی تقریباً هجومی است که با استفاده از داپلر فراصوتی محل دقیق ریزش درونی خون سرخرگی را شناسایی می کند. این سرخرگ ها سپس به هم متصل می شوند و بافت پرولابه شده بخیه می شود و به حالت نرمال برمی گردد. میزان بازگشت در این روش اندکی بالاتر است اما مشکلات و عوارض آن در مقایسه با هموروئیدکتومی کمتر است.
هموروئیدکتومی اصلی که به عنوان هموروئیدوپکسی بسته نیز شناخته می شود روشی است که در آن قسمت عمدهٔ بافت هموروئیدی که به صورتی غیرعادی بزرگ شده است برش داده می شود و سپس مابقی بافت هموروئیدی به جای طبیعی خودش برگردانده می شود. این عمل معمولاً درد کمتری دارد و در مقایسه با برش کامل هموروئید، زودتر بهبود می یابد. اما در این روش شانس برگشت علائم هموروئیدی بیشتر از روش رایج همورئیدکتومی است و بنابراین معمولاً این عمل به بیمارانی که دچار هموروئید درجه ۲ یا ۳ هستند توصیه می شود.
درمان اولیه برای بیماری خفیف یا متوسط شامل افزایش دریافت فیبر، مایعات از راه دهان برای حفظ جذب آب، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی برای تسکین درد و استراحت می باشد. ممکن است در صورت بروز علائم شدید یا بهبود نیافتن با استفاده از مدیریت بیماری، برخی روش های فرعی انجام شوند. عمل جراحی برای کسانی انجام می شود که پس از این مراحل هم بهبود نمی یابند.
شیوع
به سختی می توان مشخص نمود که هموروئید تا چه اندازه شایع است، زیرا بسیاری از افرادی که دچار این عارضه هستند به پزشک مراجعه نمی کنند. اما تصور می شود که دست کم ۵۰٪ از مردم آمریکا در طول زندگی خود یک بار دچار علائم هموروئید می شوند و حدود ۵٪ از جمعیت همیشه دچار آن هستند. این عارضه در میان هر دو جنسیت تقریباً یکسان است و بیشتر در افرادی در محدوده سنی ۴۵ تا ۶۵ سال رخ می دهد. در میان قفقازی ها و افرادی که جایگاه اقتصادی اجتماعی بالاتری دارند بیشتر رایج است. به طور کلی عاقبت آن در دراز مدت خوب است، اگرچه برخی افراد ممکن است مجدداً برگشت نشانه های بیماری را مشاهده کنند. تنها درصد کمی از افراد در نهایت نیاز به جراحی پیدا می کنند.
تاریخچه
نخستین بار این عارضه در یک پاپیروس مصری مربوط به سال ۱۷۰۰ قبل از میلاد ذکر شده است و در آن چنین توصیه شده است: ". . . باید دستور تهیه یک دارو، یک مرهم بسیار قوی و محافظت کننده را بدهی؛ برگ های اقاقیا و خاک را ساییده و با هم بپز. یک پارچه کتانی را به این ماده آغشته کن و در مقعد بگذار، با این کار بیمار فوراً درمان می شود. �در سال ۴۶۰ قبل از میلاد، نوشتارهای بقراطی از روشی درمانی صحبت به میان می آورد که شبیه روش امروزی یعنی بندآوری بوسیله نوار لاستیکی است:� و هموروئید را نیز به همین روش با سوراخ کردن آن به وسیلهٔ یک سوزن و بخیه کردن آن با نخی ضخیم و پشمی می توان درمان کرد و دست نزنید تا خودشان بیفتند و همیشه یکی از این ها در پشت بیمار باشد؛ و وقتی که بیمار بهبود یافت اجازه دهید تا یک دوره گیاه خریق سفید ( hellebore ) مصرف کند. احتمالاً هموروئید در کتاب مقدس نیز توصیف شده است. سلسیوس ( ۲۵ قبل از میلاد - ۱۴ میلادی ) روش های بندآوری و برش را توصیف کرده است و دردها و عواقب احتمالی ناشی از این عمل ها را شرح داده است. جالینوس معتقد بود که باید ارتباط میان سرخرگ ها و سیاهرگ ها را قطع نمود، چرا که به عقیده او این کار هم درد را کاهش می دهد و هم گسترش فساد عضو را کمتر می کند. سوشروتا سمهیتا ( قرن چهارم تا پنجم میلادی ) نیز نظری مشابه بقراط داشت، با این تفاوت که بر بهداشت زخم تأکید بیشتری می کند. در قرن سیزدهم میلادی، جراحان اروپایی همچون لانفرانک میلانی، گای دو شاولیاک، هنری دو ماندویل و جان آردینی پیشرفت ها و تحولات بزرگی در روش های جراحی به وجود آوردند. استفاده از واژه هموروئید در زبان انگلیسی، نخستین بار در سال ۱۳۹۸ میلادی اتفاق افتاد و برگرفته از واژه "emorroides" مربوط به فرانسوی کهن بود که برگرفته از واژهٔ لاتین "h�morrhoida - ae" بود که این واژه نیز خودش از واژهٔ "αἱμορροΐς" در یونانیبه معنای "مسئول تخلیه خون" و از ریشه "αἷμα" به معنای خون "ῥόος" ( rhoos ) , "stream, flow, current", itself from "ῥέω" ( rheo ) , "to flow, to stream". گرفته شده بود.
موارد مشهور
بیس بالیست معروف جورج برت در مسابقات جهانی سال ۱۹۸۰ به دلیل درد ناشی از هموروئید از بازی بیرون کشیده شد. پس از انجام یک عمل جراحی مختصر، برت در مسابقه بعدی به میدان آمد و به شوخی گفت �. . . تمام مشکلات من پشت من است. � برت در بهار آن سال تحت عمل جراحی دیگری برای درمان هموروئید قرار گرفت. تحلیلگر سیاسی محافظه کار گلن بک نیز تحت عمل جراحی برای درمان هموروئید قرار گرفت و پس از آن تجربه ناخوشایند خود را در سال ۲۰۰۸ در یک ویدئو از طریق یوتیوب منتشر کرد که این ویدئو بییندگان بسیاری نیز داشت.