بوابی

لغت نامه دهخدا

بوابی. [ ب َوْ وا ] ( ص نسبی ) منسوب به بواب. ( ناظم الاطباء ).

بوابی: دربانی، نگهبانی

. از کلمه ی باب می آید. عقل را بر بوابی بر در دل نشاندن. مرصاد العباد