بوئینگ بی - ۱۷ فلایینگ فورترس ( به انگلیسی: Boeing B - 17 Flying Fortress ) یک بمب افکن سنگین چهار موتوره بود که در دهه ۱۹۳۰ میلادی برای سپاه هوایی نیروی زمینی ایالات متحده طراحی شد.
روز ۸ اوت سال ۱۹۳۴، سپاه هوایی نیروی زمینی ایالات متحده ارائه طرح یک بمب افکن چند موتوره را جهت جایگزینی بمب افکن مارتین بی - ۱۰، به مناقصه گذاشت. سپاه هوایی به دنبال بمب افکنی بود که به کمک آن نیروهای حاضر در هاوایی، پاناما و آلاسکا را تقویت کند. مشخصات لازم برای این هواگرد شامل توانایی حمل مقدار کافی بمب در ارتفاع ۳۰۰۰ متری به مدت ده ساعت با حداکثر سرعت حداقل ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت می شد. به شکل غیر الزام آوری برد ۳۲۰۰ کیلومتری با سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت، مطلوب سپاه هوایی بود.
پیش نمونه شرکت هواپیما سازی بوئینگ تحت عنوان مدل ۲۹۹، توسط گروهی از ۱۰ مهندس با خرج خود شرکت طراحی شد. این مدل ترکیبی از ویژگی های مدل بمب افکن آزمایشی ایکس بی - ۱۵ و هواگرد ترابری بوئینگ ۲۴۷ بود. تسلیحات این هواگرد شامل حداکثر ۲۲۰۰ کیلوگرم بمب در دو جایگاه در پشت کابین و پنج مسلسل ۷٫۶۲ میلی متری می شد. بی - ۱۷ توان خود را از چهار موتور شعاعی پرت اند ویتنی آر - ۱۶۹۰هورنت هر یک با توان ۷۵۰ اسب بخار در ارتفاع ۲۱۰۰ متری، می گرفت. نخستین پرواز مدل ۲۹۹ در ۲۸ ژوئیه سال ۱۹۳۵ انجام شد. ریچارد ویلیامز، خبرنگار سیاتل تایمز، با شنیدن غرش چند مسلسل این هواگرد، لقب «فلایینگ فورترس» ( قلعه پرنده ) را بر آن نهاد که توسط بوئینگ ثبت گشت.
روز ۲۰ اوت سال ۱۹۳۵، هواگرد جهت انجام پرواز آزمایشی در جریان رقابت، در عرض ۹ ساعت با میانگین پایاسیر ۴۰۶ کیلومتر بر ساعت، خود را از سیاتل به پایگاه هوایی رایت در اوهایو رساند. سرعتی که بسیار بیشتر از مقدار مشخص شده بود. در رقابت با هواگردهای دو موتوره ارائه شده توسط شرکت های هواپیماسازی داگلاس و مارتین، نمونه چهار موتوره بوئینگ عملکردی بهتری نسبت به رقبا از خود نشان داد. پیش از آن که رقابت به پایان برسد سپاه هوایی پیشنهاد خرید ۶۵ فروند هواگرد بی - ۱۷ را ارائه نمود. با ادامه کار توسعه بر روی مدل ۲۹۹، روز ۳۰ اکتبر سال ۱۹۳۵، هواگرد برای دومین بار به شکل آزمایشی با خلبانی سرگرد هیل به پرواز درآمد. در این پرواز خدمه فراموش کردند که قفل سطوح کنترل کننده هواگرد را باز کنند. پس از برخاستن، هواگرد با شیب زیادی به طرف آسمان حرکت کرد و در نهایت با رسیدن به حالت واماندگی، با دماغه به طرف پایین بازگشت و به شدت با زمین برخورد نمود که به مرگ خلبان و یک نفر دیگر انجامید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفروز ۸ اوت سال ۱۹۳۴، سپاه هوایی نیروی زمینی ایالات متحده ارائه طرح یک بمب افکن چند موتوره را جهت جایگزینی بمب افکن مارتین بی - ۱۰، به مناقصه گذاشت. سپاه هوایی به دنبال بمب افکنی بود که به کمک آن نیروهای حاضر در هاوایی، پاناما و آلاسکا را تقویت کند. مشخصات لازم برای این هواگرد شامل توانایی حمل مقدار کافی بمب در ارتفاع ۳۰۰۰ متری به مدت ده ساعت با حداکثر سرعت حداقل ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت می شد. به شکل غیر الزام آوری برد ۳۲۰۰ کیلومتری با سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت، مطلوب سپاه هوایی بود.
پیش نمونه شرکت هواپیما سازی بوئینگ تحت عنوان مدل ۲۹۹، توسط گروهی از ۱۰ مهندس با خرج خود شرکت طراحی شد. این مدل ترکیبی از ویژگی های مدل بمب افکن آزمایشی ایکس بی - ۱۵ و هواگرد ترابری بوئینگ ۲۴۷ بود. تسلیحات این هواگرد شامل حداکثر ۲۲۰۰ کیلوگرم بمب در دو جایگاه در پشت کابین و پنج مسلسل ۷٫۶۲ میلی متری می شد. بی - ۱۷ توان خود را از چهار موتور شعاعی پرت اند ویتنی آر - ۱۶۹۰هورنت هر یک با توان ۷۵۰ اسب بخار در ارتفاع ۲۱۰۰ متری، می گرفت. نخستین پرواز مدل ۲۹۹ در ۲۸ ژوئیه سال ۱۹۳۵ انجام شد. ریچارد ویلیامز، خبرنگار سیاتل تایمز، با شنیدن غرش چند مسلسل این هواگرد، لقب «فلایینگ فورترس» ( قلعه پرنده ) را بر آن نهاد که توسط بوئینگ ثبت گشت.
روز ۲۰ اوت سال ۱۹۳۵، هواگرد جهت انجام پرواز آزمایشی در جریان رقابت، در عرض ۹ ساعت با میانگین پایاسیر ۴۰۶ کیلومتر بر ساعت، خود را از سیاتل به پایگاه هوایی رایت در اوهایو رساند. سرعتی که بسیار بیشتر از مقدار مشخص شده بود. در رقابت با هواگردهای دو موتوره ارائه شده توسط شرکت های هواپیماسازی داگلاس و مارتین، نمونه چهار موتوره بوئینگ عملکردی بهتری نسبت به رقبا از خود نشان داد. پیش از آن که رقابت به پایان برسد سپاه هوایی پیشنهاد خرید ۶۵ فروند هواگرد بی - ۱۷ را ارائه نمود. با ادامه کار توسعه بر روی مدل ۲۹۹، روز ۳۰ اکتبر سال ۱۹۳۵، هواگرد برای دومین بار به شکل آزمایشی با خلبانی سرگرد هیل به پرواز درآمد. در این پرواز خدمه فراموش کردند که قفل سطوح کنترل کننده هواگرد را باز کنند. پس از برخاستن، هواگرد با شیب زیادی به طرف آسمان حرکت کرد و در نهایت با رسیدن به حالت واماندگی، با دماغه به طرف پایین بازگشت و به شدت با زمین برخورد نمود که به مرگ خلبان و یک نفر دیگر انجامید.
