بهینه سازی سبد سرمایه گذاری عبارتست از تعیین نسبت سرمایه گذاری در دارایی هایی که قرار است در سبد نگهداری شود؛ به شکلی که سبد انتخابی بهتر از هر سبد دیگری باشد. این بهتر بودن براساس معیارهایی مشخص می شود. معیارهایی که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم ترکیبی از ملاحظات بازده مورد انتظار سبد، پراکندگی بازده ها و سایر پارامترهای ریسک مالی است.
تئوری سبد سرمایه گذاری نوین در سال ۱۹۵۰ توسط هری مارکوویتز مطرح شد. [ ۱] [ ۲] او فرض کرد که هر سرمایه گذار در هر سطح ریسکی خواهان بیشترین بازده است. در این جا معیار اندازی گیری ریسک، انحراف معیار بازده مورد انتظار است. در سبدهای کارا برای به دست آوردن بازده بیشتر باید ریسک بیشتری تحمل کرد، بنابراین سرمایه گذاران با یک رابطهٔ جایگزینی بین ریسک و بازده مواجه می شوند. رابطهٔ بین ریسک و بازده با یک منحنی به نام مرز کارا نشان داده می شود. هر سبد کارا که به خوبی متنوع شده باشد، یک نقطه از این منحنی است.
در روش های مختلف بهینه سازی سبد، معیارهای متفاوتی برای اندازه گیری ریسک مطرح شده که علاوه بر مقیاس های سنتی انحراف معیار و واریانس - که قوی هم نیستند - نرخ سورتینو و ارزش در معرض ریسک نیز بیان شده است.
غالباً بهینه سازی سبد در دو مرحله انجام می شود: ابتدا بهینه سازی وزن سرمایه گذاری در یکی از انواع دارایی ها مانند تعیین نسبت سرمایه گذاری بین سهام و اوراق قرضه و دومین مرحله، بهینه سازی وزن سرمایه گذاری دارایی های موجود در یک نوع خاص دارایی است مانند تعیین نسبت سرمایه گذاری در سهم های الف، ب و ج. سهام و اوراق قرضه اساساً ویژگی های ساختاری و ریسک سیستماتیک متفاوتی دارند و در دو نوع جدا از تقسیم بندی دارایی ها قرار می گیرند.
نگهداری انواع مختلف دارایی باعث متنوع سازی سبد می شود و هم چنین نگهداری دارایی های مختلف موجود در یک نوع خاص دارایی بر تنوع سبد می افزاید و این عمل باعث حذف ریسک غیر سیستماتیک هر دارایی و انواع دارایی می شود. یک روش بهینه سازی سبد این است که تابع مطلوبیت فون نویمان و مورگنسترن را برای ثروت نهایی سبد تعریف کنیم. ارزش مورد انتظار مطلوبیت باید بیشترین مقدار باشد. برای نشان دادن ترجیح بازده بیشتر به کمتر در این تابع، ثروت افزایشی است و برای نشان دادن ریسک گریزی این تابع محدب است.
بهینه سازی سبد سرمایه گذاری معمولاً با محدودیت هایی مواجه می شود، مثل محدودیت های قانون و مقررات یا عدم وجود بازار پررونق ویا بسیاری موارد دیگر.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتئوری سبد سرمایه گذاری نوین در سال ۱۹۵۰ توسط هری مارکوویتز مطرح شد. [ ۱] [ ۲] او فرض کرد که هر سرمایه گذار در هر سطح ریسکی خواهان بیشترین بازده است. در این جا معیار اندازی گیری ریسک، انحراف معیار بازده مورد انتظار است. در سبدهای کارا برای به دست آوردن بازده بیشتر باید ریسک بیشتری تحمل کرد، بنابراین سرمایه گذاران با یک رابطهٔ جایگزینی بین ریسک و بازده مواجه می شوند. رابطهٔ بین ریسک و بازده با یک منحنی به نام مرز کارا نشان داده می شود. هر سبد کارا که به خوبی متنوع شده باشد، یک نقطه از این منحنی است.
در روش های مختلف بهینه سازی سبد، معیارهای متفاوتی برای اندازه گیری ریسک مطرح شده که علاوه بر مقیاس های سنتی انحراف معیار و واریانس - که قوی هم نیستند - نرخ سورتینو و ارزش در معرض ریسک نیز بیان شده است.
غالباً بهینه سازی سبد در دو مرحله انجام می شود: ابتدا بهینه سازی وزن سرمایه گذاری در یکی از انواع دارایی ها مانند تعیین نسبت سرمایه گذاری بین سهام و اوراق قرضه و دومین مرحله، بهینه سازی وزن سرمایه گذاری دارایی های موجود در یک نوع خاص دارایی است مانند تعیین نسبت سرمایه گذاری در سهم های الف، ب و ج. سهام و اوراق قرضه اساساً ویژگی های ساختاری و ریسک سیستماتیک متفاوتی دارند و در دو نوع جدا از تقسیم بندی دارایی ها قرار می گیرند.
نگهداری انواع مختلف دارایی باعث متنوع سازی سبد می شود و هم چنین نگهداری دارایی های مختلف موجود در یک نوع خاص دارایی بر تنوع سبد می افزاید و این عمل باعث حذف ریسک غیر سیستماتیک هر دارایی و انواع دارایی می شود. یک روش بهینه سازی سبد این است که تابع مطلوبیت فون نویمان و مورگنسترن را برای ثروت نهایی سبد تعریف کنیم. ارزش مورد انتظار مطلوبیت باید بیشترین مقدار باشد. برای نشان دادن ترجیح بازده بیشتر به کمتر در این تابع، ثروت افزایشی است و برای نشان دادن ریسک گریزی این تابع محدب است.
بهینه سازی سبد سرمایه گذاری معمولاً با محدودیت هایی مواجه می شود، مثل محدودیت های قانون و مقررات یا عدم وجود بازار پررونق ویا بسیاری موارد دیگر.
