بُهلول، وُهَیب بن عَمرو ( ـ ح۱۹۰ق)
(یا: بَهلول) فرزانۀ نکته سنج و بذله گوی معروف عهد عباسیان. معاصر هارون الرشید بود. شخصیت تاریخی او با چند تن دیگر درآمیخته است. بهلول، در جهان اسلام مظهر انسانی زیرک و سازش ناپذیر، اما ابله نما است. منابع شیعی وی را شاگرد امام جعفر صادق (ع) دانسته اند، که برای گریز از امضای فتوای قتل امام هفتم به اشارۀ او خود را دیوانه نمایاند. غلات اهل حق کُرد معتقدند که روح علی (ع) در جسم بهلول حلول کرده بود. مدفن بهلول در بغداد است. این شخصیت، در سنت شفاهی ایرانی و ترکی همچنان محبوب است و در جهان اسلام شاید تنها جُحی (ملانصرالدین) به اندازۀ او مشهور باشد. لطایف، سخنان نغز و اقوال او در بسیاری از کتب ادبی آمده است.
(یا: بَهلول) فرزانۀ نکته سنج و بذله گوی معروف عهد عباسیان. معاصر هارون الرشید بود. شخصیت تاریخی او با چند تن دیگر درآمیخته است. بهلول، در جهان اسلام مظهر انسانی زیرک و سازش ناپذیر، اما ابله نما است. منابع شیعی وی را شاگرد امام جعفر صادق (ع) دانسته اند، که برای گریز از امضای فتوای قتل امام هفتم به اشارۀ او خود را دیوانه نمایاند. غلات اهل حق کُرد معتقدند که روح علی (ع) در جسم بهلول حلول کرده بود. مدفن بهلول در بغداد است. این شخصیت، در سنت شفاهی ایرانی و ترکی همچنان محبوب است و در جهان اسلام شاید تنها جُحی (ملانصرالدین) به اندازۀ او مشهور باشد. لطایف، سخنان نغز و اقوال او در بسیاری از کتب ادبی آمده است.
wikijoo: بهلول،_وهیب_بن_عمرو_(_ـ_ح۱۹۰ق)