بهشتی صورت

لغت نامه دهخدا

بهشتی صورت. [ ب ِ هَِ رَ ] ( ص مرکب ) آنکه صورتی تر و تازه دارد. بهشتی روی. زیبا :
بهشتی صورتی در جوف محمل
چو برجی کآفتابش در میانست.

سعدی.

آنکه صورتی تر و تازه دارد . بهشتی روی زیبا .

بهشتی صورت ؛ آنکه صورت او در زیبائی چون صورت بهشتیان ماند. زیباصورت. زیبا :
بهشتی صورتی در جوف محمل
چو بجی کآفتابش در میانست.
سعدی.