[ویکی فقه] بهشتی شدن با اطعام (قرآن). در برابر ایثار که نمونه آن بخشیدن طعام مورد نیاز خود است،خداوند باغهای مخصوصی از بهشت خود را به آنها می بخشد و بهترین لباسها را بر آنها می پوشاند.
«و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا انما نطعمکم لوجه الله لانرید منکم جزاء و لا شکورا و جزیهم بما صبروا جنة و حریرا.» «و به (پاس) دوستی (خدا) بینوا و یتیم و اسیر را خوراک می دادند ما برای خشنودی خداست که به شما می خورانیم و پاداش و سپاسی از شما نمی خواهیم و به (پاس) آنکه صبر کردند بهشت و پرنیان پاداششان داد.» تقدیر (آیه): " قالوا انما نطعمکم... " است و خواسته اند به مسکین و یتیم و اسیر اطمینان بدهند که به احدی نخواهیم گفت ما افطار سه روز خود را به فلان و فلان دادیم و آبروی شما را نمی ریزیم و بر شما منت نمی گذاریم و یا اینکه اطعامگران اصلا چنین سخنی به زبان نیاورده اند و جمله مذکور زبان حال ایشان است و خدای تعالی می خواهد ایشان را به آن اخلاصی که از باطن آنان خبر دارد بستاید و بفهماند که این طایفه چنین مردمی بودند و اطعامشان صرفا به خاطر خدا بود. این آیه در مقام بیان علت سخنی است که از ایشان حکایت کرد، می خواهد بفهماند چرا گفتند: " انما نطعمکم لوجه الله... " و اینکه اگر عمل مذکور خود را تنها و تنها به خاطر خدا انجام دادند و عبودیت خود را برای خدا خالص کردند، برای این بود که از آن روز سخت و دشوار می ترسیدند و برای بیان علت مذکور اکتفاء نکردند به اینکه ما از آن روز می ترسیم، بلکه آن روز را به پروردگار خود نسبت داده، گفتند: " ما از پروردگار خود از روزی می ترسیم که چنین و چنان است"، تا فهمانده باشند وقتی از این اطعامشان چیزی غیر از پروردگارشان را در نظر ندارند، پس ترسشان هم از غیر او نیست، هم چنان که امیدی هم به غیر او ندارند، پس ترس و امیدشان همه از خدا است، اگر از روز قیامت هم می ترسند بدان جهت است که روز پروردگارشان است، روزی است که خدا به حساب بندگانش می رسد و جزای اعمال ایشان را می دهد.
پاداش اطعام کنندگان
می گوید: " آنها غذای خود را در عین اینکه به آن نیازمندند و دوست دارند به" مسکین" و" یتیم" و" اسیر" می دهند" (و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا). اطعام کردن آنها ساده نیست، بلکه توام با ایثار در هنگام نیاز شدید است و از سوی دیگر اطعامی است گسترده که انواع نیازمندان را از" مسکین" و" یتیم" و" اسیر" شامل می شود و به این ترتیب رحمتشان عام و خدمتشان گسترده است.ضمیر در" علی حبه" به" طعام" باز می گردد، یعنی در عین اینکه علاقه به طعام دارند آن را انفاق می کنند، می فرماید: " آنها می گویند ما شما را تنها برای خدا اطعام می کنیم، نه پاداشی از شما می خواهیم و نه تشکری" (انما نطعمکم لوجه الله لا نرید منکم جزاء و لا شکورا). می فرماید: " خداوند در برابر صبر و شکیبایی آنها بهشت و لباسها و فرشهایی از حریر را به آنها پاداش می دهد" (و جزاهم بما صبروا جنة و حریرا). آری در برابر آن همه استقامت و ایثار که نمونه آن وفاء به نذر و روزه داشتن و بخشیدن طعام مورد نیاز خود هنگام افطار به مسکین و یتیم و اسیر است، خداوند آنها را در باغهای مخصوصی از بهشت جای می دهد و بهترین لباسها را بر آنها می پوشاند.
«و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا انما نطعمکم لوجه الله لانرید منکم جزاء و لا شکورا و جزیهم بما صبروا جنة و حریرا.» «و به (پاس) دوستی (خدا) بینوا و یتیم و اسیر را خوراک می دادند ما برای خشنودی خداست که به شما می خورانیم و پاداش و سپاسی از شما نمی خواهیم و به (پاس) آنکه صبر کردند بهشت و پرنیان پاداششان داد.» تقدیر (آیه): " قالوا انما نطعمکم... " است و خواسته اند به مسکین و یتیم و اسیر اطمینان بدهند که به احدی نخواهیم گفت ما افطار سه روز خود را به فلان و فلان دادیم و آبروی شما را نمی ریزیم و بر شما منت نمی گذاریم و یا اینکه اطعامگران اصلا چنین سخنی به زبان نیاورده اند و جمله مذکور زبان حال ایشان است و خدای تعالی می خواهد ایشان را به آن اخلاصی که از باطن آنان خبر دارد بستاید و بفهماند که این طایفه چنین مردمی بودند و اطعامشان صرفا به خاطر خدا بود. این آیه در مقام بیان علت سخنی است که از ایشان حکایت کرد، می خواهد بفهماند چرا گفتند: " انما نطعمکم لوجه الله... " و اینکه اگر عمل مذکور خود را تنها و تنها به خاطر خدا انجام دادند و عبودیت خود را برای خدا خالص کردند، برای این بود که از آن روز سخت و دشوار می ترسیدند و برای بیان علت مذکور اکتفاء نکردند به اینکه ما از آن روز می ترسیم، بلکه آن روز را به پروردگار خود نسبت داده، گفتند: " ما از پروردگار خود از روزی می ترسیم که چنین و چنان است"، تا فهمانده باشند وقتی از این اطعامشان چیزی غیر از پروردگارشان را در نظر ندارند، پس ترسشان هم از غیر او نیست، هم چنان که امیدی هم به غیر او ندارند، پس ترس و امیدشان همه از خدا است، اگر از روز قیامت هم می ترسند بدان جهت است که روز پروردگارشان است، روزی است که خدا به حساب بندگانش می رسد و جزای اعمال ایشان را می دهد.
پاداش اطعام کنندگان
می گوید: " آنها غذای خود را در عین اینکه به آن نیازمندند و دوست دارند به" مسکین" و" یتیم" و" اسیر" می دهند" (و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا). اطعام کردن آنها ساده نیست، بلکه توام با ایثار در هنگام نیاز شدید است و از سوی دیگر اطعامی است گسترده که انواع نیازمندان را از" مسکین" و" یتیم" و" اسیر" شامل می شود و به این ترتیب رحمتشان عام و خدمتشان گسترده است.ضمیر در" علی حبه" به" طعام" باز می گردد، یعنی در عین اینکه علاقه به طعام دارند آن را انفاق می کنند، می فرماید: " آنها می گویند ما شما را تنها برای خدا اطعام می کنیم، نه پاداشی از شما می خواهیم و نه تشکری" (انما نطعمکم لوجه الله لا نرید منکم جزاء و لا شکورا). می فرماید: " خداوند در برابر صبر و شکیبایی آنها بهشت و لباسها و فرشهایی از حریر را به آنها پاداش می دهد" (و جزاهم بما صبروا جنة و حریرا). آری در برابر آن همه استقامت و ایثار که نمونه آن وفاء به نذر و روزه داشتن و بخشیدن طعام مورد نیاز خود هنگام افطار به مسکین و یتیم و اسیر است، خداوند آنها را در باغهای مخصوصی از بهشت جای می دهد و بهترین لباسها را بر آنها می پوشاند.
wikifeqh: بهشتی_شدن_با_اطعام_(قرآن)