بهزاد گلپایگانی

گلپایگانی در تجربیات خود سبک های متفاوتی را تجربه نمود که بارزترین آن ها با تمرکز بر حروف نسخ فارسی بود، او که استاد مسلم تایپوگرافی است در دهه پنجاه شمسی نقطه آغازی در شکل گیری «تایپوگرافی نوین فارسی» را بنا نهاد. جلد کتاب های او با استفاده از حروف چاپی نسخ پدیدار شده اند، بهزاد در آن دوره با شکستن شیوه های قدیمی و کلیشه ای «لی اوت» روشی چشم گیر و خاص را به وجود آورد که همچنان توسط بسیاری از هنرمندان معاصر دنبال می شود. در آثار گرافیک او حروف تنها کلمات را به وجود نمی آورند بلکه از لحاظ بصری نیز گویای محتوا و درون هستند. او همچنین قریب به بیش از ۶۰ نقاشی با بهره از حروف پدید آورد که آن ها را در دو نمایشگاه انفرادی از جمله «سپید بر سپید» که سال ۱۳۵۱ در انجمن روابط فرهنگی ایران و فرانسه برگزار کرد به نمایش گذاشت. او در این مجموعه به طور خاص بروی حرف «هـ» توجه ویژه ای نشان داد و نمایشگاهش را با عنوان «هـ ی همه تا هـ ی هیچ» همراه کرد. در اکثر آثار این مجموعه با استفاده از ویژگی های بصری این حرف ترکیب هایی جدید و منحصر به فرد را پدیدآورد. دیگر مشخصه این مجموعه پرهیز از بکارگیری رنگ بود. فرم ها با اختلاف سطح چند میلی متری بروی تخته های سفید چوبی دیده می شدند. همچنین در تعدادی از تابلوها از رنگ سیاه یا ورقه های مسی و فولادی استفاده شده بود. وی جدا از مجموعه حروف که عاری از رنگ بود تجربیاتی در سبک «سقاخانه» و همچنین آثاری رنگارنگ متمایل به «آپ آرت» دارد. در این مجموعه ۵ اثر به وجود آمد که مملو از نقوش هندسی و رنگ هایی تخت و زنده بودند. در مجموع می توان گفت آثار او در حوزهٔ گرافیک به دو دورهٔ کاملاً متفاوت تقسیم می شود: دورهٔ اول تحت تأثیر «آپ آرت» دارای شکل های منظم و هندسی به همراه رنگ های تند و گیرا هستند و در دورهٔ دوم که دورهٔ پختگی آثار اوست، آثارش به بی رنگی و سپیدی گرایش داشتند که مجموعه ای است که حروف نگاره هایی که با «ه» شکل گرفته اند و «همه چیز و هیچ چیز» را به نمایش گذاشته بوده است. او در تشریح دلیل استفاده از حرف «هـ» می گوید: