بهزاد حسین

بهزاد، حسین (تهران ۱۲۷۳ـ۱۳۴۷ش)
بهزاد، حسین
نگارگر ایرانی. نگارگری را از قید نسخه های خطی رهانید، و آن را به صورت نگاره هایی در قطع بزرگ به اجرا درآورد. گرچه میثاق های کلاسیک نگارگری ایرانی را حفظ کرد، به تجسم احساسات و حالات روحی پرداخت. رعایت قواعد علمی ژرفانمایی، تلفیق دنیای واقعی و دنیای خیال، استفاده از رنگ های محدود، بهره گیری از منحنی های ممتد و ظریف، و رهایی از صورت های مغولی و چینی، از ویژگی های نقاشی اوست. طراحی با خط سفید بر زمینۀ سیاه را ابداع کرد. بیشتر اشعار شاعرانی همچون حافظ، خیام، و نظامی، و گاه وقایع روز را تصویر می کرد، ازجمله تابلوی با صاحبان زر، در زمان ملّی شدن صنعت نفت. نزد پدرش، فضل الله اصفهانی، و آقا ملاعلی قلمدان ساز، و میرزا حسن پیکرنگار هنر آموخت. مدّتی به رونگاری از آثار رضا عباسی و کمال الدین بهزاد پرداخت. یک نسخۀ خمسۀ نظامی را مصوّر ساخت. در ۱۳۱۴ش به فرانسه رفت، و در موزۀ لوور به مطالعه و بررسی آثار استادان بزرگ پرداخت. در ۱۹۵۵ نمایش آثارش در موزۀ هنر مدرن پاریس تحسین بسیاری را برانگیخت، و شخصیت های سرشناسی همچون ژان کوکتو، و آندره مالرو آثارش را ستودند. بسیاری از سنّت گرایان معاصر از او تأثیر گرفتند. ازجمله آثار اوست: فردوسی، ایوان مدائن، صفی الدین اُرموی در حال نوازندگی (۱۳۴۰ش)، و شیرین و فرهاد (موزۀ بهزاد).