بهروچی

[ویکی فقه] بَهروچی (بَروچی)، حسن بن نوح بن یوسف هندی، عالم و مؤلف مشهور اسماعیلی قرن دهم است.
وی از پیروان شاخه مُستَعلَوی ـ طیّبی فرقه اسماعیلیه که در هند به بُهره مشهورند، بود.
در اواسط قرن نهم، در شهر خَمبهات (کَمبی کنونی) واقع در گجرات زاده شد.
سالهای جوانی و تحصیلات اولیه را در همانجا، که از مراکز مهم دعوت اسماعیلیان طیّبی در هند بود، گذراند.
دلیل انتساب وی به بهروچ (بروچ) معلوم نیست.
او نیز مانند عده دیگری از اسماعیلیان طیبی هند، برای تکمیل تحصیلات دینی خود در رشته های مختلف «علوم الدعوه» حدود ۹۰۴ به یمن ـ که مرکز اصلی دعوت و محل اقامت داعی مطلق اسماعیلیان طیبّی بود ـ عزیمت کرد.
سالهای بسیاری را در یمن گذراند و در ضمن شبه جزیره عربستان را سیاحت و مکه و مدینه را زیارت کرد.
در یمن در مجالس درس حسن بن ادریس (متوفی ۹۱۸) بیستمین داعی مطلق اسماعیلیان طیّبی، شرکت جست؛
پس از چندی، جزو مدرّسان حوزه علمی اسماعیلیان در یمن شد.
یوسف بن سلیمان (متوفی ۹۷۴)، یکی دیگر از فضلای اسماعیلیان هند که بعداً به عنوان اولین اسماعیلی در هند به مقام بیست و چهارمین داعی مطلق طیّبیان منصوب شد، از شاگردان وی بود.
وفات
بهروچی در یازدهم ذیقعده ۹۳۹ درگذشت.
تالیفات
مهمترین اثر بهروچی کتاب الازهار و مجمع الانوار الملقوطه من بساتین الاسرار است که حدود ۹۳۳ آن را در هفت مجلد تألیف کرد.
این اثر گزیده ای است از آثار مؤلفان متقدم اسماعیلی که بسیاری از آن ها اکنون مفقود است، ازینرو کتاب الازهار در میان آثار اسماعیلی اهمیت خاصی دارد.
همچنین قسمتهایی از آثار مؤلفان غیراسماعیلی، مانند شیعیان زیدی، خاصه در شرح حال و مناقب حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام در این کتاب نقل شده است.
تاکنون فقط جلد نخستین این اثر به چاپ رسیده است.
بهروچی در مقدمه کتاب پس از شرح حال خود، از کتبی که در یمن نزد بیستمین داعی مطلق مطالعه کرده، فهرست کاملی آورده که در نوع خود بی نظیر است.