بهروز جاوید تهرانی ( زاده پنجم دی ۱۳۵۷ در تهران ) فعال دانشجویی و سیاسی ایرانی است. او اکنون در استرالیا ساکن است و با «سازمان حقوق بشر ایران» و سازمان «دیده بان حقوق بشر» به عنوان مشاور امور ایران همکاری دارد.
... [مشاهده متن کامل]
جاوید تهرانی نخستین بار در تاریخ ۱۸ تیر ۱۳۷۸ در سن ۱۹ سالگی در حوادث کوی دانشگاه تهران بازداشت شد. او به خاطر حضور در اعتراض ها و حوادث کوی دانشگاه تهران از سوی دادگاه به اتهام اقدام علیه امنیت ملی به هشت سال زندان محکوم شد.
وی در زمانی که در زندان به سر می برد، مادر خود را از دست داد، اما مسئولین قضایی اجازه حضور او را در مراسم خاکسپاری مادرش ندادند. دادگاه تجدیدنظر حکم هشت سال زندان وی را در این دوره به چهار سال زندان و سه سال حبس تعلیقی کاهش داد و جاوید تهرانی در اواخر سال ۱۳۸۲ با نظر قاضی مبنی بر معلق شدن ۳ سال از دوران محکومیت اش و با استفاده از قانون آزادی مشروط از زندان آزاد شد و مابقی حکم وی به حالت تعلیق دارآمد.
جاوید تهرانی پس از آزادی از زندان به فعالیت سیاسی خود ادامه داد. وی در طول سال ۱۳۸۳ دو بار در تهران دستگیر و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. تاریخ یکی از دستگیری های وی در روز ۱۸ تیر ماه سال ۱۳۸۳ بود که پرونده ای در همین زمینه برای وی در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تشکیل شد. هر دو بار این بازداشت ها به خاطر حضور وی در گردهمایی اعتراضی در برابر دفتر سازمان ملل متحد برای پشتیبانی از زندانیان سیاسی بود.
وی همچنین عضو «جبهه دموکراتیک ایران» است که این عضویت مبنای یکی از اتهامات وی قرار گرفته است. وی همراه دیگر اعضای این گروه پیش از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ در اعتراض به فقدان شفافیت و دموکراسی انتخابات ایران دست به فعالیت هایی همچون نصب پوستر، توزیع بیانیه و نگارش شعارهای سیاسی در جهت تحریم انتخابات بر روی دیوار زد. از دیگر فعالیت های وی جمع آوری پول برای خانواده های زندانیان سیاسی و تهیهٔ فیلم های کوتاهی حاوی مصاحبه با آن ها بود. از جملهٔ این فیلم ها مصاحبه با اکبر محمدی در دوران مرخصی اش بود.
جاویدتهرانی همچنین بعد از آزادی از زندان در عرصهٔ وبلاگ نویس به فعالیت پرداخت که از جملهٔ وبلاگ های او «فرهنگ اصطلاحات زندان» بود.
بهروز جاوید تهرانی مجدداً در تاریخ ۴ خرداد ماه سال ۱۳۸۴ در منزل خود در تهران بازداشت شد. تهرانی مدت سه ماه را در سلول های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین تحت فشارهای روحی و جسمی به سر برد. بر اثر این شکنجه های وی دچار صدمات جدی شد. بر اثر ضربه هایی که به سرش در مدت بازجویی و حضور در سلول های انفرادی اوین وارد شده بود بینایی اش دچار مشکل شد. وی از بازجویان خود شکایت کرد که به شکایت وی هرگز رسیدگی نشد.
... [مشاهده متن کامل]
جاوید تهرانی نخستین بار در تاریخ ۱۸ تیر ۱۳۷۸ در سن ۱۹ سالگی در حوادث کوی دانشگاه تهران بازداشت شد. او به خاطر حضور در اعتراض ها و حوادث کوی دانشگاه تهران از سوی دادگاه به اتهام اقدام علیه امنیت ملی به هشت سال زندان محکوم شد.
وی در زمانی که در زندان به سر می برد، مادر خود را از دست داد، اما مسئولین قضایی اجازه حضور او را در مراسم خاکسپاری مادرش ندادند. دادگاه تجدیدنظر حکم هشت سال زندان وی را در این دوره به چهار سال زندان و سه سال حبس تعلیقی کاهش داد و جاوید تهرانی در اواخر سال ۱۳۸۲ با نظر قاضی مبنی بر معلق شدن ۳ سال از دوران محکومیت اش و با استفاده از قانون آزادی مشروط از زندان آزاد شد و مابقی حکم وی به حالت تعلیق دارآمد.
جاوید تهرانی پس از آزادی از زندان به فعالیت سیاسی خود ادامه داد. وی در طول سال ۱۳۸۳ دو بار در تهران دستگیر و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. تاریخ یکی از دستگیری های وی در روز ۱۸ تیر ماه سال ۱۳۸۳ بود که پرونده ای در همین زمینه برای وی در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تشکیل شد. هر دو بار این بازداشت ها به خاطر حضور وی در گردهمایی اعتراضی در برابر دفتر سازمان ملل متحد برای پشتیبانی از زندانیان سیاسی بود.
وی همچنین عضو «جبهه دموکراتیک ایران» است که این عضویت مبنای یکی از اتهامات وی قرار گرفته است. وی همراه دیگر اعضای این گروه پیش از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ در اعتراض به فقدان شفافیت و دموکراسی انتخابات ایران دست به فعالیت هایی همچون نصب پوستر، توزیع بیانیه و نگارش شعارهای سیاسی در جهت تحریم انتخابات بر روی دیوار زد. از دیگر فعالیت های وی جمع آوری پول برای خانواده های زندانیان سیاسی و تهیهٔ فیلم های کوتاهی حاوی مصاحبه با آن ها بود. از جملهٔ این فیلم ها مصاحبه با اکبر محمدی در دوران مرخصی اش بود.
جاویدتهرانی همچنین بعد از آزادی از زندان در عرصهٔ وبلاگ نویس به فعالیت پرداخت که از جملهٔ وبلاگ های او «فرهنگ اصطلاحات زندان» بود.
بهروز جاوید تهرانی مجدداً در تاریخ ۴ خرداد ماه سال ۱۳۸۴ در منزل خود در تهران بازداشت شد. تهرانی مدت سه ماه را در سلول های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین تحت فشارهای روحی و جسمی به سر برد. بر اثر این شکنجه های وی دچار صدمات جدی شد. بر اثر ضربه هایی که به سرش در مدت بازجویی و حضور در سلول های انفرادی اوین وارد شده بود بینایی اش دچار مشکل شد. وی از بازجویان خود شکایت کرد که به شکایت وی هرگز رسیدگی نشد.
