بهره کشی

بهره کِشی یا استثمار ( به انگلیسی: Exploitation of labour ) به معنای استفاده از ثمرهٔ کار دیگری است. بهره کشی در نظام های اجتماعی - سیاسی مختلف، اشکال مختلفی به خود می گیرد. چنان که در دوران فئودالیسم، استثمار عبارت بوده است از برداشت ثمرهٔ کار کشاورزان بر زمین توسط اربابان؛ و در نظام سرمایه داری بهره کشی به شکل برداشت «ثروت تولید شده بدست کارگران» توسط سرمایه داران یا همان صاحبان ابزار تولید است. [ ۱] و با استعمار بسیار فرق دارد.
کارل مارکس اولین و اثرگذارترین نظریه پرداز استثمار محسوب می شود. مارکس استثمار نیروی کار ( کارگران ) را از نظر اخلاقی غیرعادلانه به رسمیت شناخت، اما تأکید بیشتر را معطوف به بی عدالتی اقتصادی کرد، بی عدالتی ریاضیاتی پرداخت نسبت به ارزش تولید شده را پررنگ کرد. اقتصاددانان در تحلیل استثمار در خصوص توضیح مارکس و آدام اسمیت دربارهٔ استثمار نیروی دودسته اند. اسمیت استثمار را همچون مارکس نه پدیده ای سیستمی و ذاتی در برخی نظام های اقتصادی بلکه به عنوان یک بی عدالتی اخلاقی اختیاری می دید. [ ۲]