بهرامی، مهدی (تهران ۱۲۸۴ـ هامبورگ ۱۳۳۰ش)
مهدی بهرامی
اولین باستان شناس ایرانی. همچنین اولین ایرانی بود که درجۀ دکترای باستان شناسی داشت. پس از پایان تحصیلات متوسطه، در ادارۀ دادگستری به کار پرداخت؛ اما به دلیل اشتیاق فراوان به تاریخ ایران، در سال ۱۳۱۳ش با بورسیۀ دولتی به اروپا اعزام شد و در دانشگاه پاریس به تحصیل باستان شناسی پرداخت. هم زمان از ۱۳۱۳ با بخش هنر اسلامی موزۀ برلین همکاری داشت. او اولین متخصص ایرانی بود که در سومین کنگرۀ بین المللی باستان شناسی و هنر ایران در سن پترزبورگ (لنینگراد سابق) و مسکو سخنرانی کرد. در ۱۳۱۵ با درجۀ دکتری در بخش اسلامی موزۀ ایران باستان کار را آغاز کرد. همچنین استاد دروس باستان شناسی، تاریخ و هنر در دانشگاه تهران بود. بهرامی در ۱۳۲۷ و ۱۳۲۸ نمایشگاه هنر اسلامی ایران را در پاریس و موزۀ هنر متروپولیتن نیویورک برپا کرد و در ۱۳۳۰ش نمایندۀ ایران در کنگرۀ شرق شناسی استانبول شد. آندره گُدار، مدیر کل فرانسوی تبار باستان شناسی ایران، که از تلاش های بهرامی برای ایجاد یک باستان شناسی ملی در ایران نگران بود، او را که تنها کارمند ایرانی دارای تحصیلات عالیه بود، سخت آزار می داد. این سوءرفتار گدار در روحیۀ بهرامی تأثیری بس نامطلوب داشت و حتی پس از رفتن گدار از ایران، مقام ریاست ادارۀ کل باستان شناسی و یا موزۀ ایران باستان از وی دریغ شد. بهرامی که براثر خستگی و ناملایمات روحی به شدت بیمار شده بود، برای مداوا به آلمان رفت؛ اما سودی نداشت و در مهرماه ۱۳۳۰ در هامبورگ درگذشت. از مرحوم بهرامی ۶۰ مقالۀ علمی به یادگار مانده است.
مهدی بهرامی
اولین باستان شناس ایرانی. همچنین اولین ایرانی بود که درجۀ دکترای باستان شناسی داشت. پس از پایان تحصیلات متوسطه، در ادارۀ دادگستری به کار پرداخت؛ اما به دلیل اشتیاق فراوان به تاریخ ایران، در سال ۱۳۱۳ش با بورسیۀ دولتی به اروپا اعزام شد و در دانشگاه پاریس به تحصیل باستان شناسی پرداخت. هم زمان از ۱۳۱۳ با بخش هنر اسلامی موزۀ برلین همکاری داشت. او اولین متخصص ایرانی بود که در سومین کنگرۀ بین المللی باستان شناسی و هنر ایران در سن پترزبورگ (لنینگراد سابق) و مسکو سخنرانی کرد. در ۱۳۱۵ با درجۀ دکتری در بخش اسلامی موزۀ ایران باستان کار را آغاز کرد. همچنین استاد دروس باستان شناسی، تاریخ و هنر در دانشگاه تهران بود. بهرامی در ۱۳۲۷ و ۱۳۲۸ نمایشگاه هنر اسلامی ایران را در پاریس و موزۀ هنر متروپولیتن نیویورک برپا کرد و در ۱۳۳۰ش نمایندۀ ایران در کنگرۀ شرق شناسی استانبول شد. آندره گُدار، مدیر کل فرانسوی تبار باستان شناسی ایران، که از تلاش های بهرامی برای ایجاد یک باستان شناسی ملی در ایران نگران بود، او را که تنها کارمند ایرانی دارای تحصیلات عالیه بود، سخت آزار می داد. این سوءرفتار گدار در روحیۀ بهرامی تأثیری بس نامطلوب داشت و حتی پس از رفتن گدار از ایران، مقام ریاست ادارۀ کل باستان شناسی و یا موزۀ ایران باستان از وی دریغ شد. بهرامی که براثر خستگی و ناملایمات روحی به شدت بیمار شده بود، برای مداوا به آلمان رفت؛ اما سودی نداشت و در مهرماه ۱۳۳۰ در هامبورگ درگذشت. از مرحوم بهرامی ۶۰ مقالۀ علمی به یادگار مانده است.