بهرام شاه

بهرام شاه غزنوی، پسر مسعود سوم و نوزدهمین سلطان دودمان غزنوی بود. لقب های او معین الدوله، یمین الدوله و معزالدوله بود. وی در سال ۵۱۲ بر تخت پادشاهی نشست. بهرام شاه به یاری سلطان سنجرسلجوقی، برادر خود ارسلان شاه غزنوی را نزدیک غزنه مغلوب کرد ( ۵۱۰ ه‍. ق ) و بر تخت نشست. در ۵۱۲ ه‍. ق دو بار به هند لشکر کشید و محمد حلیم را گرفت و در بند کرد. در حدود ۵۴۳ ه‍. ق کشمکش سختی بین بهرام شاه و غوریان درگرفت. بهرام شاه، قطب الدین محمد غوری را به قتل رسانید و سیف الدین سوری به خونخواهی برادرش قطب الدین غزنه را گرفت اما بهرام شاه غزنه را بازگرفت و سیف الدین را به خِفّت کشت. در ۵۴۶ ه‍. ق علاءالدین حسین جهانسوز به انتقام برادرش سیف الدین غزنه را گرفت و آن شهر را سوزاند و ویران کرد. بهرام شاه به هند رفت و بعد از انصراف و مراجعت لشکر غور به غزنه بازآمد. [ ۳]
بهرام شاه در سال ۵۴۷ پس از شکست و در راه هندوستان درگذشت.
سنایی غزنوی کتاب حدیقةالحقیقه خود و ابوالمعالی نصرالله منشی، کلیله و دمنه را به نام این پادشاه نوشتند. بهرام شاه هم چنین با مسعود سعد سلمان و حسن غزنوی مصاحبت داشت.

بهرام شاه ( ـ۵۷۰ق)
نهمین فرمانروای سلجوقی (حک: ۵۶۲ـ۵۷۰ق) از سلاجقۀ کرمان پسر طُغرُل شاه بود و میان او و برادرانش، اَرسَلان شاه دوم و توران شاه دوم، بر سر حکومت اختلاف افتاد. وی هر دو برادر را راند، اما مدتی بعد توران شاه با لشکری که از فارس به کرمان آورد، بر تخت نشست و بهرام شاه نیز ناچار به خراسان گریخت. پس از مدتی، اَرسَلان شاه بر توران شاه چیره شد، اما بهرام شاه با لشکری که از خراسان آورد، او را در گریختن به عراق یاری کرد. پس از تعقیب و گریزهایی چند، بهرام بر برادرش فائق آمد و خود به بَرْدسیر وارد شد و پس از چندی درگذشت.