[ویکی نور] محمد تقی بهجت در اواخر سال 1334ق، در شهر مذهبی فومن واقع در استان گیلان، چشم به جهان گشود. شانزده ماه از عمرش نگذشته بود که مادرش به سرای باقی شتافت و از اوان کودکی طعم تلخ یتیمی را چشید.
پدرش، کربلایی محمود بهجت، از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و در ضمن اشتغال به کسب و کار، به رتق و فتق امور مردم می پرداخت و اسناد مهم و قباله ها به گواهی ایشان می رسید. وی اهل ادب و از ذوق سرشاری برخوردار بوده و مشتاقانه در مراثی اهل بیت(ع) به ویژه حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) شعر می سرود، مرثیه های جانگدازی که اکنون پس از نیم قرن هنوز زبانزد مداحان آن سامان است.
محمد تقی تحصیلات ابتدایی حوزه را در مکتب خانه فومن به پایان رساند و پس از تحصیلات ادبیات عرب در سال 1348ق، هنگامی که تقریباً چهارده سال از عمر شریفش می گذشت، برای تکمیل دروس حوزوی عازم عراق شد. حدود چهار سال در کربلای معلی اقامت گزید و افزون بر تحصیل علوم رسمی از محضر استادان بزرگ آن سامان همچون مرحوم حاج شیخ ابوالقاسم خویی (غیر از آیت الله خویی معروف) بهره برد.
در سال 1352ق برای ادامه تحصیل به «نجف اشرف» رهسپار شد و سطح عالی علوم حوزه را در محضر آیات عظام همچون حاج شیخ مرتضی طالقانی به پایان رساند و پس از درک محضر آیات عظام آقا ضیای عراقی و میرزای نایینی، وارد حوزه درسی آیت الله حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی شد. افزون بر این ایشان از محضر آیات عظام حاج سید ابوالحسن اصفهانی و حاج شیخ محمد کاظم شیرازی، صاحب حاشیه بر مکاسب و در حوزه علوم عقلی، کتاب «الاشارات و التنبیهات» و «اسفار» را نزد آیت الله سید حسین بادکوبه ای(ره) فرا گرفت و در زمان شاگردی به تدریس سطوح عالی پرداخت و در تألیف کتاب «سفینه البحار» محدث کبیر، حاج شیخ عباس قمی(ره) را یاری کرد.
در زمینه تهذیب نفس در زادگاهش فومن از کودکی محضر عالم بزرگوا «سعیدی» و در کربلا از برخی علمای دیگر بهره برد. ایشان در درس های اخلاقی آقا سید عبدالغفار در نجف اشرف شرکت جسته و از آن استفاده کرد، تا این که در سن هجده سالگی به محضر پرفیض عارف کامل حضرت آیت الله سید علی آقای قاضی بار یافت و مورد ملاطفت و عنایات ویژه آن استاد معظّم قرار گرفت. در عنفوان جوانی چنان مراحل عرفان را سپری کرد که غبطه دیگران را برانگیخت.
پدرش، کربلایی محمود بهجت، از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و در ضمن اشتغال به کسب و کار، به رتق و فتق امور مردم می پرداخت و اسناد مهم و قباله ها به گواهی ایشان می رسید. وی اهل ادب و از ذوق سرشاری برخوردار بوده و مشتاقانه در مراثی اهل بیت(ع) به ویژه حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) شعر می سرود، مرثیه های جانگدازی که اکنون پس از نیم قرن هنوز زبانزد مداحان آن سامان است.
محمد تقی تحصیلات ابتدایی حوزه را در مکتب خانه فومن به پایان رساند و پس از تحصیلات ادبیات عرب در سال 1348ق، هنگامی که تقریباً چهارده سال از عمر شریفش می گذشت، برای تکمیل دروس حوزوی عازم عراق شد. حدود چهار سال در کربلای معلی اقامت گزید و افزون بر تحصیل علوم رسمی از محضر استادان بزرگ آن سامان همچون مرحوم حاج شیخ ابوالقاسم خویی (غیر از آیت الله خویی معروف) بهره برد.
در سال 1352ق برای ادامه تحصیل به «نجف اشرف» رهسپار شد و سطح عالی علوم حوزه را در محضر آیات عظام همچون حاج شیخ مرتضی طالقانی به پایان رساند و پس از درک محضر آیات عظام آقا ضیای عراقی و میرزای نایینی، وارد حوزه درسی آیت الله حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی شد. افزون بر این ایشان از محضر آیات عظام حاج سید ابوالحسن اصفهانی و حاج شیخ محمد کاظم شیرازی، صاحب حاشیه بر مکاسب و در حوزه علوم عقلی، کتاب «الاشارات و التنبیهات» و «اسفار» را نزد آیت الله سید حسین بادکوبه ای(ره) فرا گرفت و در زمان شاگردی به تدریس سطوح عالی پرداخت و در تألیف کتاب «سفینه البحار» محدث کبیر، حاج شیخ عباس قمی(ره) را یاری کرد.
در زمینه تهذیب نفس در زادگاهش فومن از کودکی محضر عالم بزرگوا «سعیدی» و در کربلا از برخی علمای دیگر بهره برد. ایشان در درس های اخلاقی آقا سید عبدالغفار در نجف اشرف شرکت جسته و از آن استفاده کرد، تا این که در سن هجده سالگی به محضر پرفیض عارف کامل حضرت آیت الله سید علی آقای قاضی بار یافت و مورد ملاطفت و عنایات ویژه آن استاد معظّم قرار گرفت. در عنفوان جوانی چنان مراحل عرفان را سپری کرد که غبطه دیگران را برانگیخت.
wikinoor: بهجت،_محمدتقی