بهبهانی سیمین

بِهبهانی، سیمین ( تهران ۱۳۰۶ـ ۱۳۹۳ش)
سیمین بهبهانی
(نام اصلی: سیمین خلیلی) شاعر ایرانی. فرزند عباس خلیلی و فخر عظمی ارغون، نویسندگان و روزنامه نگاران تجدّدخواه دورۀ رضاشاهی، است. دورۀ ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و، پس از تحصیل ناتمام در رشتۀ مامایی، در رشتۀ حقوق دانشگاه تهران درس خواند و سال ها به تدریس در دبیرستان ها پرداخت. از دورۀ نوجوانی به دلیل سروده های اجتماعی و تغزلی اش در شیوۀ کلاسیک جدید به شهرت رسید و از دهۀ ۱۳۵۰ش دامنۀ نوآوری های شعری اش، به ویژه در زمینۀ اوزان جدید عروضی، وسعت بیشتری یافت. پروین اعتصامی، فروغ فرخ زاد و سیمین مهم ترین شاعران زن پارسی گوی در قرن ۲۰ هستند. جای پا (تهران، ۱۳۳۵)؛ رستاخیز (تهران، ۱۳۵۲)؛ خطی زِسرعت و از آتش (تهران، ۱۳۶۰) و یک دریچه آزادی (تهران، ۱۳۷۴) ازجملۀ دفترهای شعر اوست. به داستان نویسی، خاطره گویی و بررسی و تحلیل ادبی هم پرداخته است. در دو دهۀ ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ در مقام یک شاعر و تکاپوگر سرشناس ادبی و فرهنگی به دعوت انجمن های فرهنگی و اجتماعی در ایران، اروپا و امریکا به شعرخوانی و سخنرانی پرداخت. مجموعه ها و منتخب های متعددی از سروده هایش در ایران، اروپا و امریکا نشر یافته است.