بهأا. [ ب َ ئُل ْ لا ] ( اِخ ) شهرت میرزا حسینعلی نوری ، متولد 1310 هَ. ق. مؤسس آیین جدیدی که بنام خود او آیین بهایی خوانده شده. و به اصطلاح پیروانش «امر بهایی » خوانده میشود. میرزا حسینعلی نوری بعد از واقعه سوء قصد بابیه نسبت به ناصرالدین شاه بزندان افتاد. و پس از آن وی را با میرزا یحیی صبح ازل تبعید کردند، با کسانش به عراق عرب تبعیدشد. یک چند در بغداد بین بابیه بسر برد و سپس کسوت درویشی پوشیده ، در حدود سلیمانیه و کردستان بسیاحت پرداخت و در مراجعت به بغداد، در باغ نجیب پاشا نزدیک بغداد در پیش عده ای از بابیه دعوی کرد که «موعود» باب ، کسی که باب بنام «من یظهره اﷲ» ظهور او را پیشگویی نموده است ، او است ( 1280 هَ. ق. ) و از اینجا بین پیروان او که «بهایی » و «بهائیه » خوانده شدند و سایر بابیه من جمله برادرش میرزا یحیی صبح ازل تفرقه پدید آمد و بین دو برادر اختلاف افتاد. ( از دایرة المعارف فارسی ). رجوع به حسینعلی و رجوع به وفیات معاصرین تألیف قزوینی و رجوع به باب در همین لغت نامه شود.
