لغت نامه دهخدا
بهاز. [ ب َ ] ( اِ ) اسب اصیلی را گویند که در ایلقی بجهت نتاج گرفتن سر دهند. ( برهان ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ فارسی معین ). فرهنگ فارسی
( اسم ) اسب نجیب و اصیل که بجهت نتاج گرفتن آنرا در گل. اسب رها کنند . فرهنگ معین
(بِ ) ( اِ. ) اسب نجیب و اصیل که برای جفت گیری آن را در میان گلة اسب رها کنند. فرهنگ عمید
اسب نجیب و اصیل که در رمه برای جفت گیری رها کنند. پیشنهاد کاربران
اسب سر گله را نهاز گویند
ان نهاز است و نه بهاز
بهتر از
