بَهاری، علی اصغر (تهران ۱۲۸۶ـ ۱۳۷۶ش)
بَهاری، علی اصغر
نوازنده و مدرس ایرانی کمانچه. از مشهورترین استادان این ساز از دهۀ 1350 به بعد بود. در خانواده ای به دنیا آمد که همگی در زمینۀ موسیقی حرفه ای فعالیت می کردند و ساز تخصصی آنان کمانچه بود. تعلیمات ابتدایی را نزد دایی و سپس پدرش فراگرفت و از نوجوانی به ارکسترهای معروف زمان خود راه پیدا کرد. فعالیت رسمی او در ۱۳۰۲ با عضویت در ارکستر ابراهیم منصوری آغاز شد. از آن جا که ویولُن به تدریج جای کمانچه را گرفته بود، بهاری بیش از ۳۰ سال، به جای کمانچه، ویولُن نواخت و در این سال ها برای شناخت موسیقی دستگاهی از درس های رضا محجوبی و علی اکبر شهنازی بهره می گرفت. بهاری در ۱۳۳۳ به دعوت روح الله خالقی به ارکستر سازهای ملی دعوت شد و نواختن کمانچه را از سر گرفت و مردم با صدای ساز او و حسین یاحقی، تنها کسانی که در آن سال ها کمانچه می نواختند، دوباره با صدای این ساز مأنوس شدند. زندگی هنری بهاری در زمینۀ موسیقی رسماً از این سال ها آغاز شد و اولین ضبط ها از نوازندگی او مربوط به همین سال ها، از ۴۵ سالگی به بعد، است. پیش از آن که روح الله خالقی او را به رادیو دعوت کند، در تهران نوازندۀ مجلسی و شناخته شده ای بود که گذشته از تبحر در بداهه نوازی براساس ردیف، تخصصی فوق العاده در شناخت قطعات قدیمی، به ویژه موسیقی مطربی اصیل، داشت. از ۱۳۳۷ تا ۱۳۵۷ به تدریس در هنرستان، مکتب صبا، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و نوازندگی در رادیو، ارکسترهای وزارت فرهنگ و هنر و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و برنامه های تلویزیونی مشغول بود و هنرآموزان جوان و علاقه مند به کمانچه نوازی را آموزش می داد؛ به طوری که بعد از فوت حسین یاحقی، در ۱۳۴۷، یگانه نوازندۀ خبره و قدیمی این ساز شناخته شده بود و برای نوازندگان نسل های بعد حکم مرجع تحقیق را پیدا کرد. به جز ردیف اختصاصی، صدها ساعت نوارهای ضبط شده در برنامه های خصوصی و رسمی، با ارکستر و نیز تک نوازی بداهه با نوازندگان و خوانندگان مشهور از او به جا مانده که عالی ترین مرحلۀ هنری در موسیقی ردیف است. از ویژگی های نوازندگی اوست: صدادهی صحیح ساز، لحن گرم و پخته، تسلّط او به جملات ردیف، تخصص در ضربی ها و «کارعمل»های قدیم، آمیخته با ذوق و خلاقیت. بهاری ذوق ترانه سرایی نیز داشت و در ضبط های خصوصی اش، که بخشی از آن ها به کوشش مهدی آذرسینا نُت نویسی شده است، از این قطعات آهنگین کوچک که کلام و نغمۀ آن اثر ذوق اوست، نمونه های بسیاری وجود دارد. شناخته شده ترین شاگردان او عبارت اند از داوود گنجه ای، کامران داروغه، هادی منتظری، علی اکبر شکارچی و مهدی آذرسینا.
بَهاری، علی اصغر
نوازنده و مدرس ایرانی کمانچه. از مشهورترین استادان این ساز از دهۀ 1350 به بعد بود. در خانواده ای به دنیا آمد که همگی در زمینۀ موسیقی حرفه ای فعالیت می کردند و ساز تخصصی آنان کمانچه بود. تعلیمات ابتدایی را نزد دایی و سپس پدرش فراگرفت و از نوجوانی به ارکسترهای معروف زمان خود راه پیدا کرد. فعالیت رسمی او در ۱۳۰۲ با عضویت در ارکستر ابراهیم منصوری آغاز شد. از آن جا که ویولُن به تدریج جای کمانچه را گرفته بود، بهاری بیش از ۳۰ سال، به جای کمانچه، ویولُن نواخت و در این سال ها برای شناخت موسیقی دستگاهی از درس های رضا محجوبی و علی اکبر شهنازی بهره می گرفت. بهاری در ۱۳۳۳ به دعوت روح الله خالقی به ارکستر سازهای ملی دعوت شد و نواختن کمانچه را از سر گرفت و مردم با صدای ساز او و حسین یاحقی، تنها کسانی که در آن سال ها کمانچه می نواختند، دوباره با صدای این ساز مأنوس شدند. زندگی هنری بهاری در زمینۀ موسیقی رسماً از این سال ها آغاز شد و اولین ضبط ها از نوازندگی او مربوط به همین سال ها، از ۴۵ سالگی به بعد، است. پیش از آن که روح الله خالقی او را به رادیو دعوت کند، در تهران نوازندۀ مجلسی و شناخته شده ای بود که گذشته از تبحر در بداهه نوازی براساس ردیف، تخصصی فوق العاده در شناخت قطعات قدیمی، به ویژه موسیقی مطربی اصیل، داشت. از ۱۳۳۷ تا ۱۳۵۷ به تدریس در هنرستان، مکتب صبا، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و نوازندگی در رادیو، ارکسترهای وزارت فرهنگ و هنر و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و برنامه های تلویزیونی مشغول بود و هنرآموزان جوان و علاقه مند به کمانچه نوازی را آموزش می داد؛ به طوری که بعد از فوت حسین یاحقی، در ۱۳۴۷، یگانه نوازندۀ خبره و قدیمی این ساز شناخته شده بود و برای نوازندگان نسل های بعد حکم مرجع تحقیق را پیدا کرد. به جز ردیف اختصاصی، صدها ساعت نوارهای ضبط شده در برنامه های خصوصی و رسمی، با ارکستر و نیز تک نوازی بداهه با نوازندگان و خوانندگان مشهور از او به جا مانده که عالی ترین مرحلۀ هنری در موسیقی ردیف است. از ویژگی های نوازندگی اوست: صدادهی صحیح ساز، لحن گرم و پخته، تسلّط او به جملات ردیف، تخصص در ضربی ها و «کارعمل»های قدیم، آمیخته با ذوق و خلاقیت. بهاری ذوق ترانه سرایی نیز داشت و در ضبط های خصوصی اش، که بخشی از آن ها به کوشش مهدی آذرسینا نُت نویسی شده است، از این قطعات آهنگین کوچک که کلام و نغمۀ آن اثر ذوق اوست، نمونه های بسیاری وجود دارد. شناخته شده ترین شاگردان او عبارت اند از داوود گنجه ای، کامران داروغه، هادی منتظری، علی اکبر شکارچی و مهدی آذرسینا.
wikijoo: بهاری،_علی_اصغر_(تهران_۱۲۸۶ـ_۱۳۷۶ش)