بهارخواب

تراس، بهارخواب یا مهتابی[ ۱] فضایی خارجی، بالا آمده، تخت، و باز در یک چشم انداز ( مانند پارک یا باغ ) نزدیک ساختمان، یا به عنوان بام باغ بر روی بامی تخت است.
به عبارتی میتوان گفت بهارخواب نام دیگر مهتابی در معماری سنتی ایرانی است و در مناطقی از خراسان به آن تخت بوم نیز میگویند.
طراحی معماری ایرانی متاثر از سبک زندگی بوده و فضاهایی همچون بهار خواب روح زندگی و آرامش را وارد معماری کرده.
محیطی نیمه باز که به نوبه خود منطبق با مسائل اقلیمی وگاهی سلسله مراتب فضایی است.
محیطی بدون سقف که معمولا در طبقات بالای ساختمان در مجاورت حیاط برای خواب در شبهای بهار و تابستان خصوصا در
مناطقی با آب و هوای گرم و استفاده از آن در روزهای پاییز به عنوان یک فضای چند عملکردی ذر طول شبانه روز در اختیار خانواده بوده.
در مناطقی چون خوزستان به علت گرما و رطوبت هوا برای جلوگیری از نور مزاحم خورشید طراحی میشود و هر چه عمق این فضا بیشتر باشد کارایی بیشتری دارد.
تزیینات معماری آن به علت پیوستگی و مجاورت آن با حیاط از یک نوع هستند.
بهارخواب فضایی آنچنان منعطف و کارآمد است که علاوه بر خانه مسکونی به ساختار فضایی مساجد و مدارس نیز راه یافت که به
نمونه های زیبایی چون مسجد سپهسالار تهران و مسجد سید اصفهان از دوره قاجار میتوان آشاره کرد. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
استفاده از بهارخواب برای کشاورزی به دوران ماقبل تاریخ بازمی گردد. نخستین موارد استفاده از آن در معماری به فرهنگ ناتوفی در خاورمیانه به ۱۳۰۰۰ تا ۹۸۰۰ سال پیش از میلاد بازمی گردد.