بَهار شیروانی، نصرالله (شماخی ۱۲۴۷ـ مشهد ۱۳۰۰ق)
شاعر ایرانی. در جوانی به قصد سیاحت و بازرگانی به هند رفت. سپس در ۱۲۷۵ق به ایران بازگشت. چندی منشی کنسولگری فرانسه در تبریز بود. با راه یافتن به دربار ناصرالدین شاه قاجار لقب ملک الشعرایی گرفت. از شاعران مکتب بازگشت و با پدر ملک الشعرا بهار، رضاقلی خان هدایت و پدر ایرج میرزا دوستی داشت. ایرج میرزا چندی از او درس شاعری آموخت و ملک الشعرای بهار نیز تخلصش را از او گرفت. در منزل محمد کاظم صبوری (پدر ملک الشعرای بهار) درگذشت. از آثارش: دیوان به فارسی و ترکی؛ مثنوی نرگس و گل؛ مثنوی تحفیةالاحباء/ تحفة العراقین به تقلید از خاقانی؛ لغت نامۀ فارسی به فرانسه (پاریس، ۱۸۶۹).
شاعر ایرانی. در جوانی به قصد سیاحت و بازرگانی به هند رفت. سپس در ۱۲۷۵ق به ایران بازگشت. چندی منشی کنسولگری فرانسه در تبریز بود. با راه یافتن به دربار ناصرالدین شاه قاجار لقب ملک الشعرایی گرفت. از شاعران مکتب بازگشت و با پدر ملک الشعرا بهار، رضاقلی خان هدایت و پدر ایرج میرزا دوستی داشت. ایرج میرزا چندی از او درس شاعری آموخت و ملک الشعرای بهار نیز تخلصش را از او گرفت. در منزل محمد کاظم صبوری (پدر ملک الشعرای بهار) درگذشت. از آثارش: دیوان به فارسی و ترکی؛ مثنوی نرگس و گل؛ مثنوی تحفیةالاحباء/ تحفة العراقین به تقلید از خاقانی؛ لغت نامۀ فارسی به فرانسه (پاریس، ۱۸۶۹).