بهار شیخ احمد

بهار، شیخ احمد (۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۳۶ش)
از روحانیان ادیب و مبارز ایران در دورۀ پهلوی. فرزند شیخ محمدکاظم تهرانیان و اهل خراسان بود که در کربلا و نجف تحصیلات خود را تا اخذ درجۀ اجتهاد به پایان برد و سپس به مشهد بازگشت و از بنیانگذاران «انجمن ادبی خراسان» شد. او از زمرۀ مجاهدان پرشور صدر مشروطه بود و سرسختانه با روس و انگلیس مبارزه می کرد تا آن جا که مدت ها اسیر روس و گرفتار دسایس انگلیسی ها گردید. در ۱۲۹۶ش با انتشار روزنامۀ بهار و نگارش مقالات و اشعار ضد انگلیسی مبارزات خود را شدت بخشید که موجب توقیف روزنامه و تبعید او به شهرهای قفقاز و عثمانی شد. وی از مخالفان رژیم استبدادی رضاشاه بود، از همین رو، در ۱۳۱۴ش دستگیر و زندانی شد. بهار پس از سقوط رضاشاه مجدداً روزنامۀ بهار را منتشر کرد. در ۱۳۲۱ش رئیس ادارۀ اطلاعات و مطبوعات نخست وزیری و در ۱۳۳۰ش رئیس کل دفتر نخست وزیری دکتر مصدق گردید و بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ش تا پایان عمر در وزارت فرهنگ خدمت کرد. او از پیشگامان شعر سیاسی ـ اجتماعی بود و اعتقادی راسخ به فرهنگ دینی، و ستیز بی امان با غرب زدگی داشت. در اشعار خود «احمد» و در لهجه خراسانی «داش غلوم» تخلّص می کرد. آرامگاه او در ابن بابویه تهران است. از وی دیوان شعری به چاپ رسیده است.