بهاءالدین متو

[ویکی فقه] بَهاءُالدّینْ مَتّو، متخلص به بهاء (۱۸۰-۱۲۴۸ق/۱۷۶۶-۱۸۳۲م)، شاعر، عارف و از خاندان علمای کشمیر .
اهمیت او بیش تر به سبب آثار وی دربارۀ تذکره نویسی صوفیه و تفسیر عقاید عرفانی است. بهاءالدین در جوانی به تصوف گرایید. آن گاه نزد ملا محمود بلخی به فراگیری دانش های دینی پرداخت و بعدها پیشه معلمی را برگزید.
آثار
آثار منظومی متشکل از ۵ مثنوی مشابه خمسه نظامی از او برجای مانده که اینهاست:
← ریشی نامه
بهاءالدین متو در ۱۲۴۸ق درگذشت و در محله مسجد پتوانی به خاک سپرده شد.