بهاءالدین باجن

[ویکی فقه] بَهاءُالدّینِ باجَن (۷۹۰-۹۱۲ق/۱۳۸۸-۱۵۰۶م)، شاعر و از صوفیان طریقه چشتیه برهانپور.
شهرت وی به سرودن اشعار هندی، موسوم به دهره است و او به سبب ویژگی های این نوع اشعارش تخلص باجن را برای خود برگزید. باجن فرزند شیخ معزالدین، از فرزندان مولانا احمد مدنی ودر تصوف مرید شیخ رحمت الله گجراتی بود. وی قسمت اعظم زندگی خود را در گجرات گذراند.
معنای باجن
باجن واژه ای هندی مشتق از مصدر بَجنا به معنای نواختن خواندنِ آواز است.
آثار
خزانه رحمت و جُنگ نامه پشواز و ساری و چولی و تهبند و ازار و اشعار صوفیانه هندی باجن، از آثار برجا مانده از اوست.
← خزانه رحمت
...