بَهاءُ الدّین اوشی، محمّد (قرن ۷ق)
(یا: بهاءالدین فرغانه ای) شاعر ایرانی. در دهلی به دربار قطب الدین ایبک راه یافت و او را مدح کرد. سپس به اوش بازگشت و شیخ الاسلام شد. عوفی در لباب الالباب ضمن اشاره به بدیهه گویی های بهاءالدین، از او با لقب الامام الاجل یاد می کند و نثرش را شیواتر از اشعارش می داند.
(یا: بهاءالدین فرغانه ای) شاعر ایرانی. در دهلی به دربار قطب الدین ایبک راه یافت و او را مدح کرد. سپس به اوش بازگشت و شیخ الاسلام شد. عوفی در لباب الالباب ضمن اشاره به بدیهه گویی های بهاءالدین، از او با لقب الامام الاجل یاد می کند و نثرش را شیواتر از اشعارش می داند.
wikijoo: بهاء_الدین_اوشی،_محمد_(قرن_۷ق)