به

[ویکی فقه] بِه: میوه معروف.
از آن به مناسبت در بابهای حج، نکاح و اطعمه و اشربه سخن رفته است.
در احرام حج
استشمام و خوردن میوه‏های خوش‏بو همچون به در حال احرام جایز است؛ هرچند بهتر است از استشمام آن پرهیز شود.
موارد مستحب
موارد زیر مستحب است: خوردن به برای زن حامله و نیز برای شوهر قبل از آمیزش، چه آنکه موجب زیبا رویی و خوش طبعی مولود می‏شود؛ برگزیدن چند نوع میوه از جمله به برای خوردن از میان سایر میوه‏ها؛ ناشتا خوردن آن.

[ویکی الکتاب] معنی بِهِ: به آن - به او
معنی أَذَاعُواْ بِهِ: منتشرش سازند
معنی ذُکِّرُواْ بِهِ: به آن تذکر داده شدند
معنی تَمْشُونَ بِهِ: بوسیله آن راه سپارید
معنی تَهْوِی بِهِ: اورا پایین بیندازد
معنی کُلِّمَ بِهِ: بوسیله آن سخن گفته شد
معنی یَأْتِیَنِی بِهِ: که برایم بیاورد
معنی ﭐشْتَدَّتْ بِهِ ﭐلرِّیحُ: باد به شدت بر آن بوزد
معنی مَا تَنَزَّلَتْ بِهِ: آن را نازل نکرده
معنی أَثَاماً: سزا-مجازات - کیفر سخت
معنی أَثْخَنتُمُوهُمْ: بسیار آنها را کشتید- برآنها غلبه کردید - آنان را از قدرت و توان انداختید (کلمه اثخان به معنای بسیار کشتن ، و غلبه و قهر بر دشمن است . کلمه ثِخَن به معنی غلظت و بی رحمی است و اثخان کسی به معنی بازداشتن و مانع حرکت وجنبش او شدن است مثلاً با کشتن او . د...
معنی أَثَرِ: اثر-جای پا
ریشه کلمه:
ب (۲۶۴۹ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)

بـِه، به جنگلی، شال به[ ۲] ( نام علمی: Cydonia oblonga ) دارای گوشت خشک و کرکی است که طعمی ترش و تقریباً گس دارد. [ ۳] با این حال وقتی به پخته می شود بو و طعمی بسیار خوش دارد. برای کمپوت مناسب است و به صورت مربا و مارمالاد نیز کاربردی عالی دارد. [ ۴] اگر به دنبال به هستید باید به بازار کشاورزان یا مغازه های مخصوص سبزی مراجعه کنید. این میوه بومی ایران و جنوب اروپا و آسیای صغیر بوده[ ۵] و اکنون به صورت جهانی در ترکیه، چین، ازبکستان، ایران، آرژانتین و نیوزیلند پرورش می یابد.
درخت به درختی است از تیره گل سرخیان، جزو دسته سیب ها که پشت برگ هایش کرک دار است. درختان به، سرمای زمستانه کمتری از سیب یا گلابی نیاز دارند ولی به دلیل اینکه قبل از ظهور گل ها می بایست مقداری رشد رویشی انجام گیرد، گلدهی در بهار دیرتر صورت می گیرد. به نظر می رسد که گلهای به، خودبارور می باشند و در هر دو شرایط آب وهوایی خنک و گرم میوه آن تشکیل می گردد. مقاومت درخت به کمتر از سیب و گلابی است و به اندازه درخت گلابی به آتشک حساس است. ریشهها کم عمق بوده و به نظر می رسد که به اکسیژن بیشتری از سایر انواع میوه های دانه دار نیاز دارد. [ ۵]
به سرشار از ویتامین آ ، ویتامین ب، املاح آهکی و تانن است. به دارای پروتید، گلوسید، لیپید و آب است و صد گرم آن تولید ۱۱۲ کالری انرژی می کند. به مقوی قلب، معده و اعصاب است و دمنوش آن آرامبخش است. درخت به را به ترکی آذربایجانی، حیوا، در رامیان و کتول، شغال و در لاهیجان و دلیجان و رودسر، توچ و در رامسر و شهسوار، سنگه می نامند. درخت به، در خاک های خشک و خیلی آهکی خوب نمی روید و نیازمند به خاک ژرف است. [ ۶]
این میوه مقوی معده و متوقف کننده اسهال های ساده و خونی است. [ ۷] در ورم حاد روده ها، خونریزی های قاعدگی و بواسیری، اثر بسیار مؤثری دارد. به، ضمن تقویت اعمال دستگاه گوارش، برای مخاط و سرفه کاملاً مؤثر است. دم کرده برگ های به برای تسکین سرفه شهرت فراوان دارد. [ ۸]
به های عطری کوچک تر دارای پرزهایی روی پوست شان هستند که پس از شستن میوه به راحتی از بین می روند. مانند سیب و گلابی به را نیز می توان پوست کند و هسته آن را خارج نمود. با این حال بهتر است به را از درازا به دو نیم تقسیم کنیم بعد با قاشق هسته ها را خارج نمائیم چون محل هسته ها در به عمیق تر و گردتر از جای هسته ها در سیب یا گلابی می باشد. [ ۹] طبخ به موجب بهتر شدن طعم آن می شود. آن ها را در شربت با ادویه هایی نظیر هل و دارچین یا با پوست لیمو و پرتقال بپزید. برای بهتر کردن کمپوتها آلو یا زردآلو خشک به آن اضافه کنید یا همانند سیبها آن ها را نیز بپزید اگرچه پای به طعمی اکتسابی دارد. در برخی نقاط جهان دانه های به را خشک می کنند و به همراه مقدار کمی آب می پزند که به عنوان داروی سرفه کاربرد دارد. [ ۸]

به (پیمونت). به ( به ایتالیایی: Bee ) یک کومونه در ایتالیا است که در استان وربانو - کوزیو - اوسولا واقع شده است. [ ۱] به ۳٫۳ کیلومتر مربع مساحت و ۷۰۰ نفر جمعیت دارد و ۵۹۱ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.

بِه (quince)
میوۀ درختی کوچک و بومی آسیای غربی، با نام علمی سیدونیا اوبلونگا، از خانوادۀ گل سرخ. این درخت در ترکستان، ایران، قفقاز، و جنوب شرقی عربستان به صورت وحشی می روید، اما در مناطق دیگر نیز به فراوانی کشت می شود. نام جنس این گیاه از شهر صیدون، که دارای درختان به بسیار بود، گرفته شده است. میوۀ آن زرد و گلابی شکل است و از آن مربا، کمپوت، ژله، و شربت درست می کنند. در جنگل های شمال ایران، از آستارا تا کتول گرگان، فراوان است. به دارای اثر مقوی اعمال معده و متوقف کنندۀ اسهال ساده و دیسانتری است. دانه آن در رفع التهاب های داخلی مخاط ها و برای رفع سرفه به کار می رود. دم کرده برگ آن نیز مسکّن است.