به خود بالیدن یا احساس رضایت درونی ( انگلیسی: Pride ) ، این لفظ مترادف، صلف، افتخار، تیه و عجب و غرور و معنی این الفاظ همه نزدیک به هم است.
صفتی است که به موجب آن انسان خود را مستحق مقامی بداند که مستحق آن نیست.
تکبر توأم با سنگینی روح است.
مباهات کردن به اشیائی که خارج از وجود ماست.
معنی تیه نیز نزدیک عجب است. فرق آن در این است که صاحب عجب ظن مربوط به خود را تکذیب می کند و صاحب تیه دیگران را تکذیب می کند نه خود را.
معنی غرور نزدیک به معنی تیه است.
صاحب عجب نسبت به فضایلی که در مورد خود گمان می برد دل خوش است و کاری به نظر دیگران در مورد فضایل خود ندارد در حالی که شخص مغرور اهل تظاهر است و می خواهد خود را به دیگران بنمایاند، به طوری که شگفت زدگی مردم در مورد او مایه شادمانی او است. [ ۱]
عجب، ظن کاذبی است در مورد خود برای استحقاقی که شایسته آن نیست.
عجب همراه حب سیطره است.
خود مهم بینی بزرگ ترین دشمن و مکافات نوع بشراست. انرژی ما برای ابقای اهمیت شخصیمان هدر می رود. بهترین مثال در این مورد، نگرانی بی حد و حصر ما دربارهٔ ظاهرمان و نیز در این پرسش است که آیا تحسین می شویم یا نه، دوستمان دارند یا نه و مورد پذیرش هستیم یا نیستیم. اگر قادر باشیم قدری از اهمیت خویش را از دست بدهیم دو اتفاق خارق العاده روی خواهد داد:
۱ - انرژیمان را از تلاش در راه ابقای اندیشه فریبنده عظمت خویش آزاد می سازیم.
۲ - به اندازه کافی انرژی فراهم می آوریم تا نیم نگاهی به عظمت واقعی عالم وجود بیندازیم. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفصفتی است که به موجب آن انسان خود را مستحق مقامی بداند که مستحق آن نیست.
تکبر توأم با سنگینی روح است.
مباهات کردن به اشیائی که خارج از وجود ماست.
معنی تیه نیز نزدیک عجب است. فرق آن در این است که صاحب عجب ظن مربوط به خود را تکذیب می کند و صاحب تیه دیگران را تکذیب می کند نه خود را.
معنی غرور نزدیک به معنی تیه است.
صاحب عجب نسبت به فضایلی که در مورد خود گمان می برد دل خوش است و کاری به نظر دیگران در مورد فضایل خود ندارد در حالی که شخص مغرور اهل تظاهر است و می خواهد خود را به دیگران بنمایاند، به طوری که شگفت زدگی مردم در مورد او مایه شادمانی او است. [ ۱]
عجب، ظن کاذبی است در مورد خود برای استحقاقی که شایسته آن نیست.
عجب همراه حب سیطره است.
خود مهم بینی بزرگ ترین دشمن و مکافات نوع بشراست. انرژی ما برای ابقای اهمیت شخصیمان هدر می رود. بهترین مثال در این مورد، نگرانی بی حد و حصر ما دربارهٔ ظاهرمان و نیز در این پرسش است که آیا تحسین می شویم یا نه، دوستمان دارند یا نه و مورد پذیرش هستیم یا نیستیم. اگر قادر باشیم قدری از اهمیت خویش را از دست بدهیم دو اتفاق خارق العاده روی خواهد داد:
۱ - انرژیمان را از تلاش در راه ابقای اندیشه فریبنده عظمت خویش آزاد می سازیم.
۲ - به اندازه کافی انرژی فراهم می آوریم تا نیم نگاهی به عظمت واقعی عالم وجود بیندازیم. [ ۲]
wiki: به خود بالیدن