بنیتو پرز گالدوس ( به اسپانیایی: Benito Pérez Galdós ) ، رمان نویس، نمایشنامه نویس و سیاست مدار اسپانیایی در دهم مه ۱۸۴۳ در لاس پالماس واقع در جزایر قناری به دنیا آمد و در چهارم ژانویهٔ ۱۹۲۰ در مادرید چشم از جهان فروبست.
صد سال از مرگ بنیتو پرث گالدوس، رمان نویس، نمایشنامه نویس و روزنامه نگار اسپانیایی می گذرد؛ کسی که بدون شک بزرگ ترین نویسنده رئالیست اسپانیایی و همچنین مهم ترین نویسنده اسپانیایی پس از سروانتس است.
وجه مشترک آثار این دو نویسنده بزرگ، به کارگیری جنون در شخصیت های داستانی شان است. «نازارین» مثل «دون کیشوت» نمی خواهد باور کند که واقعیت همان واقعیت است. در واقع، هر دو نویسنده، با آثار ادبی، به جنگ توهمات رفته اند.
با این حال، بنیتو پرث گالدوس، به دلیل محدودیت هایی که در دوران خودش برای انتشار آثارش وجود داشت، به شهرتی که هم ترازانش در دیگر کشورها مثل دیکنز، بالزاک، فلوبر، تولستوی و داستایوفسکی رسیده بودند، نرسید.
ضمن این که در دوران دیکتاتوری فرانکو نیز چاپ آثار او در قطع جیبی و ارزان قیمت، که موجب دسترسی آسان و فروش بالای کتاب ها می شود، ممنوع بود.
مشخص نبود اگر دهه ها بعد از مرگ پرث گالدوس، لوئیس بونوئل، کارگردان مشهور اسپانیایی، برخی از رمان های او به ویژه رمان معروف «نازارین» ( ناصری ) را به فیلم تبدیل نمی کرد و فیلم های اقتباسی «تریستانا» و «ویریدیانا» را نمی ساخت، اکنون چه سرنوشتی در انتظار آثار پرث گالدوس بود.
بونوئل در خاطراتش می نویسد: «من در نظر داشتم همه آثار گالدوس را به فیلم برگردانم. این طرح مثل خیلی از نقشه های دیگر هرگز عملی نشد. حوادثی که اروپا را به آتش کشید، مرا سال ها از کار سینما دور کرد. »
همچنین کتاب «رئالیست ها»، نوشته چارلز پرسی اسنو معروف به سی. پی. اسنو، نویسنده انگلیسی، در معرفی پرث گالدوس به جهانیان بسیار کمک کرد. سی. پی. اسنو در این کتاب، به بررسی آثار هشت رمان نویس رئالیست بزرگ جهان پرداخت: استاندال، بالزاک، دیکنز، داستایوفسکی، تولستوی، پرث گالدوس، هنری جیمز، و مارسل پروست.
بنیتو پرث گالدوس که به ویژه در آثار ابتدایی اش بخش هایی از تاریخ اسپانیا را به تصویر کشیده، بعداً به کارهای ادبی خود چارچوب دیگری بخشید.
او با مجموعه آثار «اپیزودهای ملی» ( ۴۶ جلد ) که در فاصله سال های ۱۸۷۳ تا ۱۹۱۲ نوشت، توجه هموطنان خود را برانگیخت و با مجموعه آثار «رمان های معاصر اسپانیایی» که در فاصله سال های ۱۸۸۱ تا ۱۹۰۵ نوشت، در جهان به شهرت رسید. نازارین که در سال ۱۸۹۵ نوشته شد، یکی از رمان های مجموعه دوم است؛ مجموعه ای که برخی منتقدان، آن را با «کمدی انسانی» بالزاک مقایسه می کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفصد سال از مرگ بنیتو پرث گالدوس، رمان نویس، نمایشنامه نویس و روزنامه نگار اسپانیایی می گذرد؛ کسی که بدون شک بزرگ ترین نویسنده رئالیست اسپانیایی و همچنین مهم ترین نویسنده اسپانیایی پس از سروانتس است.
وجه مشترک آثار این دو نویسنده بزرگ، به کارگیری جنون در شخصیت های داستانی شان است. «نازارین» مثل «دون کیشوت» نمی خواهد باور کند که واقعیت همان واقعیت است. در واقع، هر دو نویسنده، با آثار ادبی، به جنگ توهمات رفته اند.
با این حال، بنیتو پرث گالدوس، به دلیل محدودیت هایی که در دوران خودش برای انتشار آثارش وجود داشت، به شهرتی که هم ترازانش در دیگر کشورها مثل دیکنز، بالزاک، فلوبر، تولستوی و داستایوفسکی رسیده بودند، نرسید.
ضمن این که در دوران دیکتاتوری فرانکو نیز چاپ آثار او در قطع جیبی و ارزان قیمت، که موجب دسترسی آسان و فروش بالای کتاب ها می شود، ممنوع بود.
مشخص نبود اگر دهه ها بعد از مرگ پرث گالدوس، لوئیس بونوئل، کارگردان مشهور اسپانیایی، برخی از رمان های او به ویژه رمان معروف «نازارین» ( ناصری ) را به فیلم تبدیل نمی کرد و فیلم های اقتباسی «تریستانا» و «ویریدیانا» را نمی ساخت، اکنون چه سرنوشتی در انتظار آثار پرث گالدوس بود.
بونوئل در خاطراتش می نویسد: «من در نظر داشتم همه آثار گالدوس را به فیلم برگردانم. این طرح مثل خیلی از نقشه های دیگر هرگز عملی نشد. حوادثی که اروپا را به آتش کشید، مرا سال ها از کار سینما دور کرد. »
همچنین کتاب «رئالیست ها»، نوشته چارلز پرسی اسنو معروف به سی. پی. اسنو، نویسنده انگلیسی، در معرفی پرث گالدوس به جهانیان بسیار کمک کرد. سی. پی. اسنو در این کتاب، به بررسی آثار هشت رمان نویس رئالیست بزرگ جهان پرداخت: استاندال، بالزاک، دیکنز، داستایوفسکی، تولستوی، پرث گالدوس، هنری جیمز، و مارسل پروست.
بنیتو پرث گالدوس که به ویژه در آثار ابتدایی اش بخش هایی از تاریخ اسپانیا را به تصویر کشیده، بعداً به کارهای ادبی خود چارچوب دیگری بخشید.
او با مجموعه آثار «اپیزودهای ملی» ( ۴۶ جلد ) که در فاصله سال های ۱۸۷۳ تا ۱۹۱۲ نوشت، توجه هموطنان خود را برانگیخت و با مجموعه آثار «رمان های معاصر اسپانیایی» که در فاصله سال های ۱۸۸۱ تا ۱۹۰۵ نوشت، در جهان به شهرت رسید. نازارین که در سال ۱۸۹۵ نوشته شد، یکی از رمان های مجموعه دوم است؛ مجموعه ای که برخی منتقدان، آن را با «کمدی انسانی» بالزاک مقایسه می کنند.
wiki: بنیتو پرز گالدوس