بنی یعفور

بَنی یَعفور
(یا: یعفوریان؛ حوالیان) سلسله ای از امیران محلی یمن (حک: ۲۴۷ـ۳۸۷ق). در صنعا حکومت داشتند. خود را از فرزندان پادشاهان تبع یمن (تبایعه ) می دانستند. مؤسس سلسلۀ یعفوریان ، یعفور بن عبدالرحمن بود که در زمان خلافت معتصم عباسی ، استقلال خود را اعلام کرد. امرای دیگر سلسلۀ یعفوریان عبارت اند از محمد بن یعفور (۲۵۹ـ ۲۷۹ق)؛ عبدالقادر بن احمد یعفور (۲۷۹ق)؛ ابراهیم بن محمد (۲۷۹ـ ۲۸۵ق)؛ اسعد بن ابراهیم (ح ۲۸۵ـ۲۸۸ق)؛ امام الهادی الرّسی (۲۸۸ـ۲۹۹ق)؛ علی بن الفضل القرمطی (۲۹۹ـ۳۰۳ق)؛ اسعد (مجدداً)؛ محمد بن ابراهیم (۳۰۳ـ۳۳۲ق)؛ عبدالله بن قحطان (۳۵۲ـ۳۸۷ق)، که پس از او این سلسله به تدریج از اهمیت افتاد.