بنی ادم

[ویکی شیعه] بنی آدم. بَنی آدَم به معنای فرزندان حضرت آدم و نوع انسان است. این اصطلاح از دو بخش «بنی» جمع ابن به معنای فرزند و «آدم» به معنای آدم نخستین (حضرت آدم) یا همان پدر آدمیان یا به معنای آدمی و انسان، تشکیل شده است.
این اصطلاح در قرآن کریم ۷ مرتبه و در آیات ۲۶، ۲۷، ۳۱، ۳۵،۱۷۲ سوره اعراف، آیه ۷۰ سوره اسراء و همچنین آیه ۶۰ سوره یس تکرار شده است. بسیاری از مفسران معتقدند که مخاطب این اصطلاح همه آدمیان و نوع انسان می باشد. برخی عنوان کرده اند که مخاطب «بنی آدم» در برخی از موارد، فقط مسلماناناند. گروهی این نظر را مردود دانسته و معتقداند: چون پیامبر اسلام، پیامبر تمام جهانیان است؛ لذا مخاطب این اصطلاح نیز همه مردم جهان هستند. برخی عنوان کرده اند از آنجا که منظور از «ابن» فرزندان پسر است، لذا این اصطلاح از لحاظ عقلی شامل زنان نمی شود؛ اما از جهت شرعی و یکسانی تکلیف مرد و زن این خطاب شامل زنان می شود. طباطبایی با این قول مخالفت کرده و معتقد است «بنی» از لحاظ عقلی علاوه بر اینکه شامل زنان نیز می شود، شامل همه مردم جهان نیز می شود.
شعری در گلستان سعدی به شعر بنی آدم مشهور شده است.