بَنوِنیست، اِمیل (حلب ۱۹۰۲ـ پاریس ۱۹۷۶)(Benveniste, Emile)
خاورشناس و زبان شناس فرانسوی. در دانشگاه پاریس درس خواند. از شاگردان آنتوان مِیِه بود. در ۱۹۲۰ به عضویت انجمن زبان شناسان پاریس در آمد. در ۱۹۲۷، میه کرسی استادی خود را به او سپرد. در ۱۹۳۱، کتاب استادش را با عنوان دستو زبان فارسی باستان ویرایش و با افزوده هایی چاپ کرد. در ۱۹۳۵، با نوشتن دو رسالۀ مبانی تکوین نام ها در زبان های هند و اروپایی (چاپ ۱۹۳۵) و مصدرهای اوستایی (چاپ ۱۹۳۵) دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۳۷، استاد رسمی دستور زبان تطبیقی در کولژ دو فرانس شد. در ۱۹۶۲، به عضویت فرهنگستان کتیبه ها و ادبیات در آمد. در ۱۹۶۳، با ژیلبر لازار و لوئی ماسینیون، بنیاد مطالعات ایرانی را در دانشگاه سوربون دایر کرد و خود ریاست آن را به عهده گرفت. در ۱۹۵۴، دانشگاه تهران به او دکترای افتخاری داد. از درخشان ترین چهره های علمی زبان شناسی تاریخی و دستور مقایسه ای زبان های هند و اروپایی و زبان شناسی عمومی بود. از دیگر آثارش: طرح دستور زبان سغدی (۱۹۲۹)؛ دین ایرانی بر پایۀ متن های کهن یونانی (۱۹۲۹، ترجمۀ فارسی: تبریز، ۱۳۵۰ش)؛مغ ها در ایران قدیم (۱۹۳۸)؛ متون سغدی (۱۹۴۰)؛ القاب و اسامی خاص در زبان های ایرانی باستان (۱۹۶۶)؛ اسم فاعل ها و اسم مصدرها در زبان های هند و اروپایی (۱۹۶۲)؛ مسائل زبان شناسی عمومی (پاریس، ۱۹۶۶).
خاورشناس و زبان شناس فرانسوی. در دانشگاه پاریس درس خواند. از شاگردان آنتوان مِیِه بود. در ۱۹۲۰ به عضویت انجمن زبان شناسان پاریس در آمد. در ۱۹۲۷، میه کرسی استادی خود را به او سپرد. در ۱۹۳۱، کتاب استادش را با عنوان دستو زبان فارسی باستان ویرایش و با افزوده هایی چاپ کرد. در ۱۹۳۵، با نوشتن دو رسالۀ مبانی تکوین نام ها در زبان های هند و اروپایی (چاپ ۱۹۳۵) و مصدرهای اوستایی (چاپ ۱۹۳۵) دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۳۷، استاد رسمی دستور زبان تطبیقی در کولژ دو فرانس شد. در ۱۹۶۲، به عضویت فرهنگستان کتیبه ها و ادبیات در آمد. در ۱۹۶۳، با ژیلبر لازار و لوئی ماسینیون، بنیاد مطالعات ایرانی را در دانشگاه سوربون دایر کرد و خود ریاست آن را به عهده گرفت. در ۱۹۵۴، دانشگاه تهران به او دکترای افتخاری داد. از درخشان ترین چهره های علمی زبان شناسی تاریخی و دستور مقایسه ای زبان های هند و اروپایی و زبان شناسی عمومی بود. از دیگر آثارش: طرح دستور زبان سغدی (۱۹۲۹)؛ دین ایرانی بر پایۀ متن های کهن یونانی (۱۹۲۹، ترجمۀ فارسی: تبریز، ۱۳۵۰ش)؛مغ ها در ایران قدیم (۱۹۳۸)؛ متون سغدی (۱۹۴۰)؛ القاب و اسامی خاص در زبان های ایرانی باستان (۱۹۶۶)؛ اسم فاعل ها و اسم مصدرها در زبان های هند و اروپایی (۱۹۶۲)؛ مسائل زبان شناسی عمومی (پاریس، ۱۹۶۶).
wikijoo: بنونیست،_امیل_(حلب_۱۹۰۲ـ_پاریس_۱۹۷۶)